Showing posts with label aaaF. Show all posts

Showing posts with label aaaF. Show all posts

Friday, October 13, 2017

My husband's cardigan

Nach einer Pause bin ich wieder da! Ich musst mir das Verzeihen aber es wird langsam eine kleine Tradition, dass wir im Herbst für einige Tage ans Meer fahren. Um diese Zeit gibt es da kaum Menschen, ja sogar an ein Paar Tagen hatten wir einen riesigen Strand ganz für uns alleine. Wir spazieren unzählige Kilometer entlang des Strandes, erfreuen unsere Augen mit dem Anblick des Meeres und genießen sein Rauschen. So ein entspannter Urlaub muss ab und zu mal sein. Vielleicht mache ich sogar einen kleinen Post mit meinen Fotos, mal sehen :) Ich muss ja noch ein Paar Posts mit Edinburgh vorbereiten! :)

Und jetzt noch zum Titel des Artikels. Der Schrank des eigenen Gatten kann oft eine große Quelle der Inspiration sein. Auf Pinterest kann man eine Menge Ideen finden, wie man aus einem (Männer)Hemd leicht ein schönes Kleid oder anderes Damenkleidungsstück bastelt. Was ich aber vorerst raten würde - nachfragen ob man darf. Doch in meinem Fall mache ich keine DIY Projekte aus der Garderobe meines Mannes sogar "leihe" mir etwas aus. Um ehrlich zu sein, weiß ich nicht genau ob ich es jetzt wieder zurück geben möchte. Es handelt sich um die Strickjacke, die ich auf den Fotos trage. Gefunden habe ich sie (zusammen mit ihrer dunkelgrauen Zwillingsschwester) in einem New Look Laden in Glasgow. Doch als mein Mann sie anprobierte kamen mir schon der Gedanke sich ab und zu die Teile zu borgen. Natürlich sagt der eine der andere, dass ich doch selbst eine offene Strickjacke in beige besitze. Das Stimmt, aber diese hier mag ich viel mehr :)

Letztens war es ziemlich schwer Fotos für ein Outfit zu schießen. Wenn es gerade aufgehört hat zu regnen, war es trotzdem zu dunkel und das Fotografieren hat einfach nicht geklappt. Doch seit ein Paar Tagen ist es wieder schön und ich kann mich mit meinen Outfits wieder richtig austoben :) Man sagt, dass es am Wochenende sogar 24 Grad auf dem Thermometer sein soll, da bin ich froh, dass ich meine Sommerschuhe noch nicht weggepackt habe. Dafür soll der Winter wieder ziemlich hart werden. Ob das wahr ist? Ich bin sehr gespannt und würde mich über ein weißes Weihnachten sehr freuen :)

Habt ein schönes Wochenende!

Po przerwie wreszcie powracam! :) Musicie mi wybaczyć, ale to już się staje małą tradycją, że jesienią jedziemy na jakiś czas nad morze. Jest tam wtedy bardzo spokojnie i ludzi jest tyle co nic. Ba! w naszym przypadku to nawet kilka razy mogliśmy się nacieszyć bezludną plażą. Lubię spacerować wzdłuż brzegu morza, myśli same odpływają w najdziwniejsze miejsca, a gdy się ocknę okazuje się, że przeszłam wiele kilometrów. Na plaży duże odległości jakoś nie przeszkadzają, spacer przy szumu morza z tak pięknymi widokami to czysta przyjemność. Postaram się przygotować mały post z tego wyjazdu, choć wiem, że wciąż "wisi" nade mną post z Edynburga!

A teraz kilka słów wyjaśniających tytuł. Już zawsze twierdziłam, że szafa własnego męża potrafi być niezłym źródłem inspiracji. Na Pinterest można znaleźć masę pomysłów, jak z męskiej koszulki wyczarować ciekawą damską sukienkę ale tym razem nie do końca o to mi chodzi, gdy piszę o zajrzeniu do męskiej szafy. Bo od własnego męża można sobie czasami coś fajnego pożyczyć :) Jak ten sweter. Znalazłam go, razem z jego ciemnoszarym bratem bliźniakiem w jednym ze sklepów w Glasgow. Gdy zawołałam męża, by je przymierzył już wtedy wiedziałam, że chyba nie będzie jedynym "nosicielem" tych swetrów :) Uważny czytelnik tego bloga powie, że przecież mam swój beżowy kardigan ale tamten w porównaniu z tym bardzo źle leży ;)

A tak w ogóle to chciałam się trochę pożalić, bo pogoda w zeszłych tygodniach bardzo, ale to bardzo utrudniała robienie zdjęć. Nawet jeśli przez moment przestało padać, to było tak ciemno, że zdjęcia wychodziły rozmazane. Dopiero parę dni temu zrobiło się na tyle przyjemnie, że można było wyjść z aparatem na zewnątrz :) Podobno w weekend ma być 24 stopnie i cieszę się, że jeszcze nie wyniosłam moich letnich butów. Podobno też nadchodząca zima ma być dość ostra, więc trochę się cieszę, bo może w końcu doczekam się białych świąt? Tu gdzie mieszkam jest dużo cieplej niż w Polsce i śnieg bardzo rzadko się tu pojawia. Może tym razem się uda :)

Miłego weekendu!

Friday, September 22, 2017

Über die eigenen Grenzen

Letztens habe ich meine Neugierde für Psychologie wieder entdeckt. Bei diesem Hobby (obwohl das vielleicht ein zu starker Ausdruck ist), geht es nicht um eine gewisse Art der Selbsthilfe (oder vielleicht manchmal doch?) nur manchmal die Welt oder sich besser zu verstehen. Wir alle verlassen unser Familienhaus mit gewissen Gewohnheiten und Einstellungen und gerade das letzte ist sehr interessant. Denn, dass was für manche etwas stinknormales ist, kann für andere unvorstellbar sein. Manchmal lassen wir uns zu viel gefallen, obwohl wir es gar nicht müssen und es kann auch vorkommen, dass wir uns total unnötig von allem abgrenzen. Wenn man schließlich Erwachsen wird und auf andere Erwachsene trifft, die zu den verschiedensten Dingen eine ganz andere Einstellung haben, kommt endlich die Frage, mit wem stimmt was eher nicht, mit mir oder den anderen?

Das ist natürlich ein Thema über das man ein ganzes Buch schreiben könnte und lange Texte schreiben will ich auf gar keinen Fall. Aber eine Sache von dem ganzen hat mich zum Nachdenken gebracht: Grenzen. Jeder von uns hat sie und es gibt doch immer die eine oder andere Person, die sie ungefragt überschreiten möchte. Bestimmt hat fast jede von euch schon eine Frage gestellt bekommen, die sie als ziemlich persönlich empfand und gar keine Lust hatte sie zu beantworten. Komisches Gefühl oder? Einerseits möchte man seine Privatspeere für sich behalten, anderseits möchte man aber auch einfach nur nett sein und nicht gleich mit "das geht dich nichts an" beantworten. Meistens entscheiden sich die Menschen fürs nett sein und lassen den ungebetenen Gast etwas zu sehr in das eigene Leben.

Ich finde, dass jeder das Recht hat seine Grenzen zu schützen. Dies sind nicht natürlich persönliche Fragen, aber auch die Art, wie man mit jemanden spricht oder was man von der Person verlangt. Ich, zum Beispiel, hasse es mich rechtfertigen zu müssen. Wieso hast du mich nicht angerufen? Wieso schreibst du mir nicht sofort zurück? Wieso trinkst du kein Bier? Wieso machst du so ein beleidigtes Gesicht? Wieso willst du nicht schwimmen gehen? Wieso willst du nichts essen? Wieso dürfen deine Kinder keine Süßigkeiten essen, die sind doch so lecker?

Es gibt Personen, denen wir gerne sogar ungefragt diese Fragen beantworten aber leider gibt es auch welche, die selbst alles wissen wollen und am liebsten dich mit ihren Fragen einschüchtern wollen. Was können wir dagegen tun? Nicht jeden Kontakt kann man einfach brechen, manchmal tun das Familienmitglieder oder andere wichtige für uns Personen. Das einfachste ist ein Themawechel. Sind die Personen intelligent, werden sie es im Flug verstehen. Doch manche Menschen sind so toxisch, dass sie gar nicht darauf achten, dass ihr von eurer Komfortzone weg geschubst werdet und da hilft nur eigentlich so wenig Kontakt, wie möglich.

Mit was ich persönlich noch nicht gut klarkomme sind die kleinen Höflichkeiten bei denen es oft mangelt. Ich werde manchmal rot vor Wut, wenn ich in einem Laden oder Restaurant geduzt werde. Früher dachte ich, ich sehe jung aus und die Verkäufer oder Kellner haben mich jung eingeschätzt. Aber mittlerweile danke ich, dass ich wie keine 18-jährige mehr aussehe und dieses Verhalten einfach nur als unhöflich sehe. Freunde haben mir geraten etwas darauf zu antworten, aber irgendwie wollte ich mich mit diesen Personen nicht auseinandersetzen. Was nützt mir, dass ich mich noch mehr aufrege. Mittlerweile vermeide ich gewisse Läden und kaufe lieber im Internet. Natürlich gilt das nicht für Mails, irgendwie empfinde ich die Korrespondenz mit Kooperationspartnern viel entspannter, wenn wir uns per "du" anschreiben. Aber dann sind doch noch diese Kleinigkeiten, wie ein Telefongesprächsende ohne sich zu verabschieden, oder eine WhatsApp Unterhaltung wo ohne Grund auf ein Mal jemand aufhört zu schreiben obwohl er doch selber angefangen hat, oder das überspringen des "Hallo! Wie geht es dir" um sofort über die eigene Angelegenheit zu schreiben. Ich bin da sehr empfindlich und mir ist klar, dass andere Menschen andere Grenzen haben. Doch Höflichkeit und einfach nur nett sein sollte doch Standard sein, oder?

Wie hat euch eigentlich dieser Text gefallen? Das sind so Gedanken, die mir letztens durch den Kopf schweben und ich war mir nicht sicher ob dies zu einem Blog gehört :)

Ostatnio na nowo odkryłam swoje zainteresowanie psychologią. Przy tym hobby (choć w moim przypadku to zbyt mocne słowo) nie chodzi o pomoc dla siebie (choć może i czasami tak) ale o zrozumienie świata, a szczególnie ludzi w nim się poruszającymi. Każdy z nas wyprowadzając się z domu rodzinnego wynosi pewne zwyczaje i podejścia do różnych rzeczy i właśnie te ostatnie są bardzo interesujące. Przecież to, co dla mnie jest absolutnie normalne może być dla kogoś innego wręcz nie do pomyślenia. Czasami nieświadomie na zbyt dużo pozwalamy innym, a zdarza się też tak, że przesadnie za bardzo się barykadujemy i na nic nie zgadzamy. Gdy jest się w końcu dorosłym i trafią się na innych dorosłych przychodzi taki moment, że zastanawiamy się, czy to nasze podejście jest tym właściwym, czy raczej inni są tymi bardziej normalnymi?

To temat rzeka, na który można by pewnie napisać niejedną książkę. Ale mnie z tego wszystkiego szczególnie zainteresowała jedna rzecz: granice. Każdy człowiek ma swoje granice i niestety zawsze znajdzie się w naszym życiu przynajmniej jedna osoba, które nieproszona będzie chciała je przekroczyć. Na pewno nie raz zadano wam pytanie, które było zbyt osobiste, na które nie chcieliście odpowiedzieć, ale z drugiej strony nie chcieliście skontrować niegrzecznym "a co cię to obchodzi?". Często decydujemy się na wpuszczenie kogoś do naszej strefy komfortu tylko po to, by nie być uważaną za niegrzeczną.

Uważam, że każdy z nas ma prawo do własnych granic, ba! a nawet ich obrony. Oczywiście nie są to tylko osobiste pytania, które je naruszają ale też sposób, w jaki się z kimś rozmawia, jak się go traktuje lub, co się od tej osoby wymaga. Ja na przykład nienawidzę się tłumaczyć. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Dlaczego nie odpisujesz natychmiast? Dlaczego nie chcesz się napić piwa? Dlaczego masz taką obrażoną minę? Dlaczego nie chcesz chodzić na basen? Dlaczego nie chcesz jeść? Dlaczego nie dajesz swoim dzieciom słodyczy?

Oczywiście są osoby, którym bez pytań opowiem o tych rzeczach, ale niestety są też takie, które wszystko chcą wiedzieć i które swoimi pytaniami celowo chcą sprawić byśmy poczuli się winni. Co w takim razie możemy na to poradzić? Nie każdy kontakt można łatwo zerwać, często do takich osób należą członkowie naszych rodzin lub inni ważni ludzie. Pierwsze, co możemy spróbować to zmienić temat. Ci, którzy są inteligentni lub może bez głębszego zastanowienia zadali niewłaściwe pytanie, dość szybko zrozumieją aluzję. A ci którzy nie? Niestety niektórzy są na tyle toksyczni, że uparcie będą próbować was wypchnąć ze waszej strefy komfortu i tu pomoże jedynie ograniczenie kontaktu do minimum.

Rzecz, z którą jeszcze sobie nie radzę są małe codzienne grzeczności, których po prostu brakuje. Czasami robię się czerwona ze złości, gdy w jakimś sklepie lub restauracji zwraca się do mnie per "ty". Kiedyś jeszcze sobie to tłumaczyłam, że widocznie dla niektórych wydaję się być bardzo młoda, ale nie sądzę by teraz ktoś pomylił mnie z osiemnastolatką. Oczywiście mogłabym odpowiedzieć jakimś niegrzecznym tekstem, ale czy ma to sens? Znając moją wrażliwość na sytuacje konfliktowe do końca dnia trzęsły by mi się ręce :) Oczywiście nie tyczy to się wymiany mailowej. Wręcz przeciwnie. Taka korespondencja ze współpracującymi firmami jest o wiele przyjemniejsza i bardziej na luzie, gdy mówimy sobie na "ty". Ale są jeszcze takie szczegóły, które wyprowadzają mnie z równowagi, jak brak pożegnania się przy zakończeniu rozmowy telefonicznej, jak nagle urwany dialog na WhatsAppie nawet nie przeze mnie rozpoczęty (tak trudno napisać "muszę uciekać?"), lub brak "cześć, co słychać" w wiadomości tylko od razu przejście do sprawy, jaką się do mnie ma. Jestem na takie rzeczy bardzo wyczulona i rozumiem, że inni ludzie mają może inne granice. Ale po to jest grzeczność, żeby to wszystko troszkę uśrednić i zapowiedz ewentualnym spięciom. Bo bycie grzecznym i miłym powinno być raczej standardowe, czyż nie? :)

Jak wam się podobał ten tekst? To takie myśli, które mi ostatnio chodziły po głowie i musiały znaleźć ujście. Dajcie znać, czy takie teksty tu pasują, czy raczej nie :)

English text

Saturday, September 16, 2017

From summer to autumn

Tja, der Sommer ist vorbei. Als er anfing, hoffte ich nur, dass er kurz und schmerzlos (also Hitzefrei) wird. Und jetzt nutze ich jede Gelegenheit um noch ein wenig an ihm festzuhalten. Es tat so gut an den Füßen die Luft zu fühlen und deswegen gucke ich jedes mal auf das Thermometer ob ich doch noch einen Tag länger noch auf geschlossene Schuhe verzichten kann. Letztes Wochenende war wohl der letzte Tag und von da aus heißt es nur noch Sneaker, Ballerinas & Co. Aber ich erhoffe mir noch den einen oder anderen wärmeren Tag.
Dieses Outfit ist eine Brücke zwischen den zwei Jahreszeiten, Schuhe und Top noch eher Sommerlich, doch das Tuch und gehäkelte Kimono sind so eher für den Herbstanfang gedacht. Und natürlich die Farben, denn was erinnert besser an den Herbst als Orange? :)
Nun ja, es ist wie es ist, oder wie der Kölner sagen würde - Et es wie et es! Dennoch freue ich mich auf den Herbst, auf die Lagenkleidung, auf meine kuscheligen Strickjacken und dieses Gefühl der Geborgenheit, wenn man sich zu Hause in die Wolldecke einwickelt und draußen es dämmert und der Wind weht wie verrückt. Auf die neue Jahreszeit!

Cóż, lato się skończyło. Gdy się zaczynało liczyłam, by było krótkie i bezbolesne (czytaj: bez upałów). A teraz, gdy się już skończyło, szukam każdej najmniejszej możliwości, by je przedłużyć choć troszeczkę. Cóż to było za przyjemne uczucie czuć wiatr na stopach i dlatego przed każdym wyjściem patrzę z małą nadzieją na termometr, czy czasami nie mogę jeszcze wyjść w ukochanych klapkach. Ale w zeszły weekend był chyba już niestety ostatni z tych dni i teraz to już tylko trampki, baleriny i tym podobne. Ale wciąż liczę jeszcze na troszkę ciepła zanim jesień się tak porządnie rozhula :)
Ten zestaw stanowi takie swoiste przejście pomiędzy zestawami na te dwie, graniczące pory roku. Klapki i tunika bez rękawów są zdecydowanie letnie, natomiast szydełkowa kamizelka i chustka nadają się lepiej na jesień. I oczywiście kolor pomarańczowy na butach i chustce, jak najbardziej wprowadza nastrój jesienny. Zresztą który kolor nie kojarzy się bardziej z jesienią niż pomarańcz? :)
No cóż, jest, jak jest. Mimo to cieszę się bardzo na jesień, na ubrania "na cebulkę", moje mięciutkie swetry i to uczucie bezpieczeństwa, gdy zawijam się w wełniany koc podczas, gdy na dworze robi się ciemno, pada i wieje mocny, nieprzyjemny wiatr :)

Well summer is definitely over. When it begun I was hoping it will be short and painless (I meant: no heat). But now, when its gone I am trying to make it last a little longer for mi just as I can. I was so nice to feel the air on my bare feet and that's why even now, before every going out I look on the thermometer, maybe its quite enough for wearing sandals? I think the last day I could really wear them was at last weekend, since now there are only sneaker, flats & co :)
That outfit is something like a bridge between the two seasons. The top and the shoes are more summer like, but the kimono and scarf are definitely for autumn. The colour of the shoes and the scarf remind autumn, no colour does it better than orange :).
Well, it is how it is :) Of course I am looking forward for autumn. I like the layered look, my fluffy cardigans and the feeling of safety when I wrap into my woolen blanket and look outside how it rains and is sooo cold :)

...

Tuesday, September 12, 2017

Embroidered plus size shirt

Ich weiß noch, wie müde nach diesem ganzen Tag ich war. Wir waren den ganzen Tag mit dem Auto unterwegs, haben Schlösser und andere schottische Sehenswürdigkeiten bewundert. Nach dem letzten Schloss, Doune Castle, wo Outlander, Game of Trhones und Monty Python gedreht wurden fuhren wir Richtung Edinburgh wieder zu packen, denn es war unserer letzter Tag in diesem wunderschönem Land. In der Stadt Stirling haben wir einen kleinen Zwischenstopp gemacht, denn ich wollte mir ein Paar Sachen wir mit nach Hause kaufen, wie z.B. Honig mit Zitrone oder Zimt den es bei uns nicht gibt, oder Kaffee von Costa oder Starbucks, den man dort in allen Supermärkten ganz einfach für die Kaffeemaschine kaufen konnte. Asda ist wohl nach Tesco und Sainsbury's einer der größten Supermärkte in der UK. Tesco hat seine Modemarke die F&F heißt und Asda hat George. George ist echt toll, denn alles geht da bis Größe 24 und die Sachen sind ziemlich großzügig geschnitten. Ich fand dort die Bluse, die ich auf den Bildern trage und habe mich sofort verliebt. Wegen ihrer Länge kann man sie nur mit langen Hosen tragen, denn in allem anderem sieht man wie ohne Hose aus ;) Aber sie ist perfekt für jetzt, ich trage sie gerne mit einer roten oder grünen Strickjacke, um die Farbe der Blumen noch mal aufzugreifen. Diese Fotos entstanden Ende August, wo ich noch unbeschwert in Sandalen und mit nackten Schultern laufen, ohne zu frieren, konnte. Jetzt, wenn es noch um die 18 Grad draußen ist, trage ich weiterhin Sandalen aber ohne einen längeren Ärmel wäre mir es zu kalt. Keine Ahnung woher das kommt, aber meine Füße können viel länger im Herbst ohne Socken auskommen als meine Arme ohne Strickjacke. Wie ihr auf Instagram schon bestimmt bemerkt habt, trage ich jetzt oft einen lustigen Mix aus Birkenstock und Strickjacke. Aber so fühle ich mich einfach am wohlsten und das ist wohl Regel Nummer 1 in der Mode, oder? :)

Pamiętam dokładnie, jak zmęczona byłam po tym dniu. Byliśmy cały dzień w drodze autem, oglądaliśmy mnóstwo zamków i innych szkockich atrakcji. Po ostatnim zamku, Doune Castle, w którym kręcono Outlandera, Grę o tron i Monty Pythona byliśmy w drodze powrotnej do Edynburga, by zacząć się pakować, gdyż był to nasz ostatni dzień. Zatrzymaliśmy się w miejscowości Stirling, by kupić sobie parę rzeczy do domu, których u nas nie ma, jak np. miód z cytryną lub cynamonem, albo kawę do zaparzania marki Costa i Starbucks. Sklep Asda, do którego trafiliśmy jest obok Tesco i Sainsbury's w UK jednym z największych supermarketów. Tak, jak Tesco ma swoją markę odzieżową F&F, tak Asda ma George. Wszystkie ubrania tam sprzedawane są dostępne do rozmiaru 24 (czyli 52) i ta rozmiarówka jest moim zdaniem dość zawyżona. Tam znalazłam tą bluzkę i od razu się w niej zakochałam :) Jej długość pozwala nosić ją jedynie z dłuższymi spodniami, we wszystkim innym wygląda się, jakby się tych spodni nie miało ;) Jest idealna na teraz, gdy mogę ją nosić z rozpinanym sweterkiem, najchętniej czerwonym lub zielonym, czyli kolorami, które fajnie korespondują z wyhaftowanymi kwiatami. Tak, jak na zdjęciach, czyli w sandałach i z gołymi ramionami niestety nie mogę już chodzić, gdyś jest mi za zimno. Jednak ciekawe jest to, że pomimo, że muszę już nosić sweterki, by nie zmarznąć, moje nogi mają się świetnie w sandałach i klapkach. I ci co mnie obserwują na Instagramie mogą dostrzec, że ostatnio chodzę w dość zabawnych zestawach składających się z klapków typu Birkenstock i swetrów. Ale tak czuję się ostatnio najlepiej i jest mi bardzo wygodnie, a to chyba w modzie zasada nurmer 1, nieprawdaż? ;)