New mission!

Hallöchen!
Wisst ihr was? Vielleicht überrascht euch meine Ehrlichkeit, doch nach dem letzten Post plante ich keine weiteren mehr zu schreiben.

Ich meine ja nicht, dass mir das bloggen zu langweilig wurde. Ganz im Gegenteil, ich liebe das Schreiben! Aber ich dachte, dass es einfach unfair wäre einen Blog über Mode zu schreiben, wenn man mit dieser Mode, ehrlich gesagt, nichts mehr am Hut hat.

Ich war überzeugt, dass meine Leser Outfits mit den neusten Trends erwarten werden. Welche, die man von Kopf bis Fuß kopieren kann. Mit Kleidung, die so neu ist, dass die Stücke noch auf den Bügeln in den Läden hängen. Ich wollte so etwas nicht präsentieren. Die letzten Jahre, geschweige von den letzten Monaten, haben mir sehr zum Nachdenken über unsere Ressourcen, die Umwelt und den Planeten gebracht. Das letzte, was ich wollte, wäre, dass eine von euch losgeht, eins der präsentierten Kleidungsstücke kauft uns es nächstes Jahr entsorgt.

Jedoch ist das Leben voller Überraschungen und stellt im entsprechendem Moment auf unserem Weg eine entsprechende Person. So war es jedenfalls dieses Mal. Mir ist klar geworden, dass ich weiterhin einen Blog über Mode führen kann und keine von den unseriösen Frauen sein muss, die in jedem Post Kleidung vorführen, die ihr später nie wieder zu Gesicht bekommt.

Seit einiger Zeit liegt mir viel daran im Leben Sachen zu tun, die auch wirklich Sinn haben. Werben für schnelle Mode lag nicht auf meiner Liste Sachen, die wichtig sind. Doch dann kam mir in den Sinn, dass ich mit Hilfe dieses Blogs Menschen dazu anregen kann mit der Kleidung zu spielen, die bereits in ihren Schränken hängt. Erst recht mit Sachen, die eigentlich aussortiert werden müssten, weil sie eigentlich zu nichts passen. Und nur dann Kleidung kaufen, wenn man sich auch sicher ist, dass sie viele Jahre dienen wird. Aber das ist nur ein Seitenziel. Das wichtigste ist, dass meine Leserinnen (und Leser) aus ihren eigenen Schatten rauskommen! Durch die vielen Jahre, wo ich den Blog führe (und es wird schon über 10 sein) bekomme ich ständig Briefe von Menschen, die sich für ihren Körper schämen. Die einen sind dankbar, dass ich ihnen geholfen habe mehr Mut zu haben und die anderen kämpfen weiterhin. Wenn ich dank dieser Post noch jemanden dazu überreden kann seinen Körper zu akzeptieren, war es die Mühe wert!

Und jetzt ein paar Worte über mein Outfit. Ich betone schon mal jetzt, dass alles, was ich anhabe alt ist. Also es hängt nicht mehr in den Läden. Ich bin mir dennoch sicher, dass jeder etwas Ähnliches in seinem Schrank schon hat oder es in einem anderem Laden bekommt. Die Sachen sind ziemlich Zeitlos.

Ich gebe zu, dass ich überlegt habe, ob ich die Bluse nicht aussortieren soll. Sie hat zwar meinen allerliebsten Schnitt für den Sommer (eine geknöpfte Bluse ohne Ärmel) doch etwas mit dem Muster schien nicht in Ordnung zu sein. Ich kam auf die Idee sie mit weißen Shorts zu kombinieren und... Bingo! Bisher habe ich weiße Shorts sehr oft gemieden in der Gewissheit, dass sie Flecken magisch anziehen und es schwerfällt sich spontan überall in ihnen hinzusetzen.

Doch eines Tages sagte ich zu mir selbst... Sch*** drauf! Wenn sie dreckig werden, dann werden sie es halt. Kleidung ist für mich und nicht andersrum. Dann stecke ich sie eben in die Waschmaschine. Wenn das nicht hilft..dann eben nicht. Wenigstens hatte ich das Vergnügen sie zu tragen, anstatt nur traurig auf sie beim jeden Schrank öffnen zu gucken. Weiße Shorts peppen fast jedes Sommeroutfit auf. Ich habe mir letztens sogar noch ein paar gekauft (bei Kik) in einem klassischen Stil (aus einen angenehmen und weichem Stoff). Doch zurück zu der Bluse - mit weißen Shorts, denke ich, hat sie einen ganz neuen Charakter bekommen und sieht viel leichter und sommerlicher aus. Mit dunklen Jeans sah sie ausgesprochen gewöhnlich und fast langweilig aus. Und so habe ich sie betrachtet, bis ich nicht angefangen habe etwas zu experimentieren.

So überhaupt habe ich bemerkt, dass Frauen sehr oft nach dunklen Unterteilen für den Sommer greifen. Das hat oft eine Auswirkung auf das Gesamtbild des Outfits, dass ziemlich schwer und etwas gewöhnlich rüberkommt. Viele denken, dass sie womöglich damit ein paar Kilo weg schummeln. Meiner Meinung nach tut es nicht immer die Farbe, sondern eher der Schnitt und die entsprechende Länge.

Deswegen würde ich euch gerne dazu ermutigen mehr zu experimentieren! Ich bin mir sicher, dass ich im Schrank ein paar fragliche Sachen habt. Zu gut um sie auszumisten, zu schade um sie weiterzugeben dennoch ohne Ahnung, wie sie selbst zu tragen. Vergisst für einen Moment, wie ihr gewöhnlich Kleidungsstücke zusammenstellt und versucht was ganz neues. Und hört auf etwas nicht zu tragen nur, weil ihr Angst hat, es wird zu schnell zerstört.

Eine andere Idee für Neues im Kleiderschrank, ohne unnötige Geldausgabe ist ein Make Over! Ich sehe schon förmlich eure Grimassen, wenn ihr das liest. Ich bin selbst leider in Handarbeiten nicht besonders begabt und Nähmaschine ist ein Fremdwort für mich. Dennoch ist es mir mit ein paar Tricks bereits gelungen meinen Kleidern ein zweites Leben zu geben. Ein Omi-Shirt habe ich für den Alltag tauglich gemacht, indem ich nur die Ärmel etwas hochgekrempelt habe, den Stoff vorne etwas in die Hose gesteckt und den Ausschnitt erweitert, indem ich ihn nach innen geschlagen habe. Den Effekt könnt ihr HIER sehen. Ich habe auch mal eine sehr langweilige Bluse mit Hilfe Schere und Nadel verändert. Zuerst habe ich den Ausschnitt vertieft und mit Borte verziert (kann man HIER sehen) und später habe ich die Ärmel weggeschnitten und somit die Bluse tauglich für den Sommer gemacht (HIER). Ich denke, dass die Sommerferien oder Urlaub der perfekte Moment für Modeexperimente ist.

Ich hoffe, dass die neue Art der Post euch ebenfalls gefällt und ich euch mit der Zeit überzeugen kann sich nicht auf jeden Trend zu stürzen. Ich weiß, dass es manchmal schon ein Wunder ist etwas Anständiges in einer größeren Größe zu finden, doch wenn es nicht absolut "meins" ist, wird es sowieso im Schrank nur spucken.

Genießt das schöne Wetter und die sommerlichen Temperaturen! Bis bald!

Hej!
Wiecie co? Być może was zaskoczę szczerością, ale po poprzednim wpisie nie planowałam już dalszych postów.

To nie tak, że znudziło mi się blogowanie. Pisanie jest jedną z tych rzeczy, które najbardziej lubię. Ale wydawało mi się nieszczere prowadzić bloga o modzie, gdy z tą modą ma się tak naprawdę niewiele wspólnego.

Pomyślałam, że na takim blogu, jak ten, oczekiwać się będzie zestawów zgodnych z najnowszymi trendami. Takich, które można od stóp do głowy skopiować, bo każdy element wisi jeszcze na wieszakach w sklepie. Nie chciałam przedstawiać ubrań tutaj w takiej formie. Ostanie lata, a szczególnie ostatnie kilka miesięcy dały mi naprawdę dużo do myślenia nad stanem naszej planety i ostatnie, czego bym chciała, to sprawić, że któraś z was pobiegnie kupić do sklepu coś tu pokazanego, co w przyszłym roku wyląduje w koszu.

Życie potrafi jednak nieraz zaskoczyć i postawić na naszej drodze w odpowiednim czasie odpowiednią osobę. I tak stało się i tym razem. Zrozumiałam dzięki niej, że mogę prowadzić bloga o ubraniach, o stylu i zarazem nie być jedną z tych niepoważnych kobiet, które w każdym poście pokazują ubrania, których już nigdy więcej na niej nie ujrzycie.

Od jakiegoś czasu bardzo mi zależy robić w życiu rzeczy, które naprawdę mają sens. Promowanie ubrań wydawało mi się na końcu listy rzeczy, które naprawdę są ważne. I przyszło mi do głowy, że przecież dzięki temu blogowi mogę spróbować namawiać moich czytelników, do zabawy z ubraniami, które już mają w swojej szafie. Być może stać się inspiracją do stworzenia nowych zestawień z rzeczami, którym grozi wyrzucenie (bo nie wiadomo jak to nosić). I uzupełnianie swojej garderoby ewentualnie o ubrania, które posłużą naprawdę długo. Ale to taki trochę boczny cel. Bo ten najważniejszy to sprawienie, by moi czytelnicy wyszli z cienia! Przez lata prowadzenia bloga (a będzie to już ponad 10!) dostałam mnóstwo maili od osób, które wstydzą się swojego ciała z jakiegoś powodu i, że ja albo dodałam im odwagi, albo, że tej odwagi wciąż szukają. I jeśli choć jeszcze jedna osoba, dzięki tym postom, uwierzy w siebie, to cała praca była tego warta. Tyle tytułem wstępu :)
A teraz może kilka słów o moim zestawie. Od razu zaznaczam, że wszystko w nim jest stare! Przyznam wam, że od jakiegoś czasu zastanawiałam się, czy ta bluzka w mojej szafie ma w ogóle rację bytu. Bardzo lubię latem takie kroje - bez rękawów i na guziki - ale nie byłam pewna, czy trafiłam w wyborze wzoru. I przyszedł mi do głowy pomysł, by połączyć ją z białymi szortami. Do tej pory unikałam białych szortów, jak tylko mogłam, będąc pewna, że przyciągają plamy i ciężko zdecydować się, by w nich usiąść w nich byle gdzie.

Aż któregoś razu stwierdziłam (z góry przepraszam za wyrażenie), że pieprzyć to! Pobrudzą się, to się pobrudzą. Ubrania SĄ DLA MNIE, a nie ja dla ubrań. Najwyżej upiorę, ale będę miała tę przyjemność z noszenia białych spodenek, które naprawdę potrafią podbić niejeden letni zestaw. A jak się nie spierze, to się nie spierze. Chyba lepiej nawet kiedyś wyrzucić już zniszczone spodenki ze świadomością, że fajnie służyły niż tylko patrzeć tęsknie, jak leżą złożone w szafie. Kupiłam sobie ostatnio jeszcze jedną parę (ma się rozumieć, że klasyczną, tak by służyły, jak najdłużej). No i wracając do bluzki — okazało się, że z białymi spodenkami nabrała zupełnie innego charakteru. Z granatowymi dżinsami wyglądała tak zwyczajnie, bez polotu. I tak ją długo widziałam. Dopóki nie spróbowałam poeksperymentować z zestawami.

Tak w ogóle zauważyłam, że wiele osób latem nadal chętnie sięga chętnie po ciemne szorty i spódnice, co sprawia, że zestawy nieraz nabierają ciężkiego charakteru. Wbrew pozorom takie ciemne „doły” nie wyszczuplają lepiej niż jasne. Bardziej pomaga odpowiednio dobrany krój i długość. Choć z drugiej strony, czy naprawdę zawsze musimy wyglądać najszczuplej, jak się da?

Dlatego zachęcam i was! Na pewno macie w swojej szafie kilka ubrań, z którymi nie bardzo wiecie co zrobić. Za dobre, by wyrzucić, oddać komuś szkoda, a nosić też nie wiadomo jak. Poeksperymentujcie. Wyrzućcie na moment z głowy sposób, jak zazwyczaj zestawiacie elementy garderoby. Spróbujcie czegoś innego. I przestańcie się bać, że coś się zniszczy albo pobrudzi.

Jeszcze jedną formą, która może trochę odświeżyć naszą szafę, bez wydawania zbędnych funduszy, jest przerabianie! Domyślam się, że ta część z was się skrzywi. Uwierzcie mi, jeśli chodzi o wszelkie robótki ręczne, mam dwie lewe ręce, a do maszyny do szycia nawet nie próbuję podchodzić. Mimo to czasami udaje mi się zmienić wygląd jakiegoś ciucha. Kiedyś tylko za pomocą odpowiedniego podwinięcia rękawów i wywinięcia dekoltu z guziczkami do wewnątrz, całkowicie zmieniłam wygląd bluzki, która miała dosyć babciny charakter (zobaczyć możecie gotowy zestaw TU). Lub za pomocą nożyczek i igły pogłębiłam w nudnej bluzce dekolt (efekt widać tu), a następnie odcięłam jej rękawy i przystosowałam ją lepiej do lata (efekt tutaj). Myślę, że wakacje lub urlop w domu to najlepszy okres na takie zabawy :)

Mam nadzieję, że taki typ postów również przypadnie wam do gustu i uda mi się z czasem przekonać was do rozsądniejszego kupowania ubrań. Wiem, że czasami cudem jest, gdy znajdziemy coś przyzwoitego w naszym rozmiarze, ale prawda jest taka, że jeśli nie będzie to w stu procentach "nasze" to i tak znajdzie się na dnie szafy.

Korzystajcie z ładnej pogody i ciepłych temperatur! Do zobaczenia niebawem!

---

Bluse - H&M | Shorts - Takko | Espadrille - C&A | Tasche - M.K. | Uhr - Olivia Burton | Armband - selbst gemacht! Aus Amazonit Steinen | Ring - Parfois | Nagellack - Essie (turquoise and caicos

---

---

Bluzka - H&M | Spodenki - Takko | Espadryle - C&A | Torebka - M.K. | Zegarek - Olivia Burton | Bransoletka - sama zrobiłam (z amazonitów)! | Pierścionek - Parfois | Lakier do paznokci - Essie (turquoise and caicos)

---

Was für ein Frühling!

Hallöchen! Ich hoffe, ihr hattet ein schönes Osterfest!

Ja, ja, sagt ihr gleich. Wie kann es schön sein, wenn man es separat verbringen musste? Menschen aus den verschiedensten Ländern haben an den Feiertagen ihre Frühstückstische gepostet. Diesmal ging es aber nicht darum, wie ausgefallen ihre Deko oder wie vielfältig das Menü war. Der Fokus war eher auf das Smartphone gerichtet, wo eine oder mehrere Personen darauf sichtbar waren, mit denen man per Videochat das vorher vorbereitete Mahl zu sich nahm.

Ich finde, dass diese Personen (ihr seid, damit auch gemeint, auch wenn ihr diese Art Fotos nicht gepostet habt) trotzdem zu den glücklichen gehören. Zum einen, wenn schon diese Pandemie ausbrechen musste, dann wenigstens in den Zeiten, wo das Internet und die Smartphones schon längst erfunden sind. Ich will mir gar nicht mal vorstellen, wie es wäre, wenn dies vor 20 Jahren passieren würde. Außer der Videochats gäbe es kein Home Office, bestimmt nicht in diesem Umfang, wie jetzt. Zweitens: ihr habt jemanden mit dem ihr überhaupt über Videochat dieses Ostern verbringen könnt. Stellt euch vor, dass es wirklich viele Menschen gibt, für die diese Feiertage wie alle anderen waren. Alleine. Wenn die Pandemie vorüber ist, habt ihr jemanden mit dem ihr euch wieder treffen könnt und womöglich werdet ihr das noch mehr schätzen.

Diejenigen von euch, die meinen Blog schon länger kennen, wissen, dass ich nicht das erste Mal diesen tollen Hintergrund für Fotos nutze. Wenn ich mich recht erinnere, gibt es auf diesem Blog mindestens zwei Posts, wo ich zwischen diesen Blumen stehe. Natürlich in verschiedenen Jahren.

Die Fotos entstanden ungefähr vor drei Wochen. Ich musste einen Arzttermin in der Stadt wahrnehmen und entschloss mich eine halbe Stunde früher loszufahren. Diese kleine Wiese, die nicht weit von mir entfernt ist, beglückt uns jedes Jahr mit hunderten von Narzissen. Dieser Anblick macht mich immer so glücklich. Ich möchte euch mitteilen, dass ich sehr vorsichtig zwischen den Blumen balancierte und habe keinem Leiden hinzugefügt!

Ich kann mich noch gut daran erinnern, wie es in der Innenstadt leer war. Obwohl es die Zeit war, wo normalerweise alle ihre Arbeitsstelle verlassen und nach Hause oder Einkaufen fahren, fühlte es sich, wie ein Sonntag an. Kaum Autos und auf der Fußgängerzone nur ein paar Menschen.

Ich fand das gut, den zu einem freute mich, wie verantwortungsvoll die Menschen sich verhielten und zum anderen war es ziemlich angenehm so zwischen den leeren Gassen zu laufen.

Gestern stellte ich fest, dass mein Kühlschrank leer ist und ich auch nichts zu trinken habe. Es war Zeit wieder Einkaufen zu gehen. Mir ist erst dann klar geworden, dass ich 10 Tage nicht aus dem Haus ging und das nicht ein mal bemerkte. Vielleicht liegt es an meinem großen Balkon? Jedenfalls, was ich gestern erlebt habe hat mich irgendwie traumatisiert und ich habe mir versprochen, dass ich ab jetzt nur meinen Mann die Einkäufe erledigen lasse. Er ist viel abgehärteter als ich.

Was mir als aller erstes auffiel, waren die vielen Autos und Menschen. Ich denke, dass es für viele ziemlich einfach gewesen war zu Hause zu bleiben. Mit der Zeit wurde es unerträglich und das Virus erschien nicht mehr so schrecklich. Ich hatte auch das Gefühl, dass deutlich mehr Menschen mit Gesichtsmasken unterwegs waren. Die größte Anzahl von denen war in den Läden zu treffen und ich muss zugeben, dass sie, wie ein verrücktes medizinisches Personal aussehen, das nach Opfern sucht.

Dieses ganze Plexiglas vor den Kassen, die gesperrten Durchgänge und Informationen über die Entfernung zwischen zwei Personen machten, dass ich mich, wie in einem Zombiefilm fühlte. Ich weiß, es ist wichtig. Aber all die Menschen mit Gesichtsmasken, diese Scheiben und wie Menschen auf sich mit verdacht gucken, einen Kreis um einen machen … Das alles finde ich gruselig und warte bis jemand, der vor ein paar Stunden gebissen wurde plötzlich anfängt sich umzuwandeln, um sich gleich auf jemanden, der in der Schlange steht, zu stürzen. Ich kann wirklich nichts dafür, dass diese Situation eher diesen Horrorfilmen ähnelt als dem, was wir immer kannten.

Ich finde es etwas komisch, dass man lange Durchgänge baut, die man durchqueren muss, um überhaupt in ein Lebensmittelgeschäft zu gelangen und gleichzeitig prüft niemand, wie viele Menschen in diesem Gebäude sind. Gestern um in einen Supermarkt zu gelangen musste ich ein kleines Labyrinth durchqueren, um später zwischen richtig vielen Leuten zu laufen. Ich muss einen Einkaufskorb nehmen, doch jeder stellt sie sowieso am Anfang jedes Regals und geht ohne ihn die Ware holen. Es wird geschaut, ob man hinten und vorne Abstand hält, doch dass neben mir jemand stehen bleibt, ist schon egal. Vorne und hinten zählt, links und rechts – nicht mehr. Ist das alles nicht verrückt?

Ich frage mich, wieso hat man nicht früher darauf reagiert. Als der erste Mensch in Deutschland erkrankte, wieso gab es dann sofort keinen Mundschutz? Würde es dann unmöglich sein, dass das Virus sich ausbreitet, wenn alle in der Öffentlichkeit Gesichtsmaske und Handschuhen tragen müssten? Wenn auf jeder Konferenz die etwas mit Gesundheit zu tun hatte, man zu hören bekommen hat, dass es sehr wahrscheinlich ist, dass bald eine große Epidemie ausbrechen kann, wieso haben die Länder nicht vorher geplant, was man tun könnte, wenn es tatsächlich passiert? Wenn es so wahrscheinlich war, wieso hat sich niemand vorbereitet? Und wenn weiterhin noch so viele Erkrankungen in Deutschland stattfinden, wieso sollen ab Montag viele Läden wieder aufmachen? Wieso dürfen manche Betriebe wieder ihre Produktion hochfahren?

Ich bin kein Spezialist, doch irgendwas sagt mir, dass wenn wir wieder Geschäfte aufmachen und Fabriken produzieren lassen, wird die Anzahl der Erkrankungen steigen. Sind wir Menschen wirklich weniger wert als der Gewinn von Läden und Produzenten?

Auf eine ähnliche Frage hat mir neulich jemand auf Instagram geantwortet, dass es gar nicht schlimm sei. Wenn wir alle erkranken, werden wir danach immun und alles ist wie beim alten. Manche vergessen den Prozent der Menschen, die dabei sterben. Wenn es um mich geht, ist kein einziges Menschenleben wert, dass ein Laden oder eine Fabrik nicht verdienen. Es macht mich traurig in einer Welt zu leben, wo der Mensch kein Wert hat. Ein gesunder Mensch, mit vollem Portemonnaie ist aber was ganz anderes, oder?

Mir ist zu Ohren gekommen, dass in China und Österreich ein Teil der Geschäfte geöffnet hat. Interessanterweise hat dies kein großes Interesse geweckt. Natürlich ließen sich Kunden blicken aber längst noch nicht halb so viel, wie es vor der Pandemie war. Gut so. Ich habe euch immer betont, dass wir als Kunden mit unseren Geldbeuteln wählen. Zeigen wir doch einfach allen, dass Gesundheit und Leben an oberster Stelle stehen.

Tytuł: co za wiosna!

Hejka! Mam nadzieję, że mieliście miłe święta!

Tak, tak, zaraz powiecie. Jak można mieć ładne święta, gdy trzeba je było spędzić w izolacji? Ludzie z całego świata w dni udostępniali na mediach społecznościowych swoje wielkanocne stoły. I tym razem nie do końca chodziło o pochwalenie się wymyślną dekoracją, czy suto zastawionym stołem. Fokus był bardziej postawiony na telefon, na którym widać było jedną lub więcej twarzy. Ludzie pomimo tego wszystkiego, choć w niewielkim stopniu te święta ze sobą też spędzili.

Myślę, że Ci ludzie (i wy pewnie też się do nich zaliczacie) mimo wszystko byli szczęściarzami. Dlaczego? Bo pandemia wybuchła teraz, czyli w czasach, gdy Internet i smartfony na dobre zagościły w naszym życiu. Pomyślcie tylko, co by było, gdyby się rozprzestrzeniła jeszcze dwadzieścia lat temu. Nie mówiąc już o video czatach, wyobrażacie sobie tyle ludzi mogących pracować z domu? Drugim powodem, dla którego możecie nazwać się szczęściarzami, jest to, że... mieliście z kim ten video czat prowadzić. Na świecie jest wiele osób, dla których te święta nie różniły się od tych z poprzednich lat. Gdy wszystko minie będziecie mieli znów z kim się spotykać i do kogo jeździć. I prawdopodobnie nawet lepiej to docenicie.

Ci z was, którzy oglądają na mojego bloga już dłużej, na pewno zauważyli, że to nie pierwsze zdjęcia wśród żonkili w jego historii. Zostały zrobione na małej łące niedaleko mnie, która każdego roku uszczęśliwia mnie widokiem setek kwiatów na tle soczystej zielonej trawy. Od razu zaznaczam, że ostrożnie poruszałam się pomiędzy kwiatuszkami i żadnemu nie stała się najmniejsza krzywda!

Pamiętam jeszcze dzień, w którym te zdjęcia zostały zrobione. Byłam umówiona u lekarza w centrum miasta. Wyszłam pół godzinki wcześniej z zamiarem skorzystania z tego pięknego tła. Słońce akurat było dość nisko, co dawało jeszcze ciekawszy efekt!

Gdy później dotarłam do centrum miasta, zaskoczyły mnie pustki. Zazwyczaj o tej porze wszędzie panują korki, gdyż wszyscy opuszczają swoje miejsce pracy i gnają do domu lub na zakupy. Tak samo deptak był zawsze pełen ludzi. Tym razem minęłam zaledwie kilka osób. Nawet w zwykłe niedziele bywało tu więcej osób. Z jednej strony przerażało mnie to trochę, z drugiej byłam bardzo dumna z ludzi za ich odpowiedzialność. Nie ukrywam, że było to całkiem przyjemne i odprężające w godzinach szczytu chodzić po pustych ulicach.

Przedwczoraj musiałam stwierdzić, że w mojej lodówce jest już tylko światło i nie mam też nic do picia. Więc trzeba było odbębnić ten przykry obowiązek i pójść na zakupy. Dopiero wtedy zauważyłam, że od dziesięciu dni nie ruszałam się z domu. Ciekawe hobby w tych czasach i porządny balkon (albo ogród) to zbawienie.

Spodziewałam się powtórki z tamtego dnia, gdy na ulicach ledwo można było dostrzec inne auto. Tym razem jednak było zupełnie inaczej! Wszędzie korki, zatłoczone ulice i problemy z parkowaniem. A w sklepach pełno ludzi. Podejrzewam, że początki izolacji wcale nie były dla innych takie trudne. Ot posiedzieć w domu. Jednak ludzie z każdym tygodniem stawali się coraz bardziej znudzeni i niespokojni. A zakupy są świetnym pretekstem na wyściubienie nosa z domu. No i stało się. Tłumy.

To jeszcze nie najgorsze w tym wszystkim. Przynajmniej dla mnie. Klienci w sklepach zaczęli nosić maseczki, co z jednej strony jest bardzo dobrym rozwiązaniem, ale z drugiej poczułam się, jak wśród oszalałego personelu medycznego szukającego ofiar. Nie wiem, jak jest w Polsce, ale kasjerzy są chronieni wielkimi szybami z pleksi i patrzą na każdego klienta wzrokiem, który stanowi mieszaninę strachu z podejrzeniem. Pozastawiane przejścia, by to kas tworzyć tunele i panujący ogólnie grobowy nastrój, ludzie, którzy omijają mnie szerokim łukiem, zakazy zbliżania się do kogokolwiek.

To wszystko sprawia, że czuję się jak bohaterka filmu o zombie. Nic tylko czekać aż ktoś wcześniej ugryziony na naszych oczach zacznie błyskawicznie się przemieniać, by zaraz na kogoś innego się rzucić. Wiem, że te wszystkie rzeczy są potrzebne no ale sami powiedzcie. Do czego to jest bardziej podobne? Do filmu grozy, czy zwykłego dnia?

Zastanawia mnie jednak co innego. Dlaczego nie zareagowano wcześniej? Mówię oczywiście o Niemczech, w Polsce wszystko jest traktowane z o wiele większą surowością. Gdy zachorowała pierwsza osoba w kraju, dlaczego nie można było ludziom natychmiast nakazać, by zasłaniali swoje usta i nosy w miejscach publicznych? Na każdej konferencji dotyczącej zdrowia od lat było słychać, że w każdej chwili może wybuchnąć epidemia, która ogarnie cały świat. Dlaczego rząd na wszelki wypadek nie opracował, jakie powinno się podjąć działania w momencie pierwszego zachorowania? Skoro nadal każdego dnia tak wiele osób się zaraża, dlaczego od poniedziałku otwierają sklepy o powierzchni do 800m2? Dlaczego fabryki samochodowe dostały zezwolenie na ruszenie z produkcją? Czy uważają, że takie akcje nie spowodują większej liczby zachorowań?

Ktoś na podobne pytania odpowiedział mi na Instagramie. Podobno lepiej, jeśli wszyscy przejdziemy tę chorobę i będzie spokój. Tylko że część osób niestety już nie wraca do zdrowia. Jeśli o mnie chodzi — żadne życie nie jest warte straty zysków sklepu, czy produkcji. Jest mi przykro, że muszę żyć w świecie, w którym pieniądz gra największą rolę. I może człowiek, ale ten zdrowy. Z pełnym portfelem.

Doszły mnie słuchy, że w Chinach i Austrii otworzyli część sklepów. Ludzie byli i są jednak na tyle mądrzy, że tam nie chodzą. Część oczywiście tak, ale jest to zaledwie mała część w porównaniu do liczby klientów sprzed pandemii. I dobrze. Często wam powtarzałam, że kupujący głosują portfelami. I niech wszyscy widzą, że nasze zdrowie i życie jest ważniejsze od wszystkiego.

---

Jacke - Kik | Hose und Shirt - Ernstings Family | Schal - Bonmarche | Schuhe - Deichmann | Tasche - MK

---

---

Kurtka - Kik | Spodnie i bluza - Ernstings Family | chustka - Bonmarche | buty - Deichmann | torebka - MK

---

Zeiten, die zeigen, wer wir wirklich sind

Ich bin selber von mir empört, dass ich mir so eine lange Pause im Nicht-posten erlaubt habe. Es ist schon mehr als ein Monat vergangen, seitdem ich Euch geschrieben habe. Ein Monat, indem wirklich viel bei mir, aber insbesondere auf der Welt, passiert ist.

Ich war neulich in Polen und ich muss zugeben, dass es für mich keine leichte Sache war. Nicht so wie all die hunderte Male als ich froh flog oder fuhr um am anderen Ende der Strecke in liebenden Arme zu fallen. Nichts ist mehr, wie es war und erst Recht nicht wenn es das erste Mal ist und man nicht weiß, welche Gefühle einen überkommen und man vom schlimmsten ausgeht. Man sagt, man solle immer positiv denken: also gab es trotzdem liebende Arme nur von jemand anderen. Und das zählt am meisten. Die schönsten Ausflüge sind jene, wo jemand auf uns wartet.

Ehrlich gesagt, würde meine Oma ihren achtzigsten Geburtstag nicht feiern, kann ich mit keiner Bestimmtheit sagen, wann ich mich in meinem Mutterland wieder blicken lassen würde. Am Ende ergab es sich, dass es sich schön anfühlte zwischen Familie und ehemaligen Nachbarn zu sitzen und sich zu fühlen, egal was man tut, man wird immer dazu gehören. Das ist das Schöne an der Sache. Ich habe meinen Vater und meine Mutter besucht. Doch dieses Mal, das erste seit je, ganz anders als ich es kannte.

Meiner Omas Gottheit muss sich irgendwie um sie gut kümmern, denn wäre sie um eine Woche später geboren und würde dieses scheußliche Virus sich schneller ausbreiten, wäre ich nicht da. Nach so einer langen Pause, so glaube ich, war ihr das Sehen mit mir am wichtigsten.

Polen hat seine Grenzen genau in der Nacht unserer Abreise geschlossen. Wir wussten nicht, wie es um Deutschland steht, denn in den Nachrichten stand nichts. Kommen wir ohne Umfahren und Stau problemlos nach Hause? Erst als wir die Grenze spät in der Nacht oder eher am frühen Morgen überquert haben, konnten wir erleichtert ausatmen. Obwohl die Grenze (von Deutschland nach Polen) erst seit ein paar Stunden geschlossen wurde, sahen wir, wie viel Autos schon im Stau standen. Nach Deutschland konnten wir einreisen, als ob Corona nie existieren würde. Bis heute sind die Grenzen, um nach Deutschland einreisen zu können, geöffnet. Ich bin kein Virologe und weiß nicht ob das gut oder schlecht ist.

Es ist etwas anderes irgendwo nicht fahren zu wollen, als nicht fahren zu können. Fast täglich vergewissere ich mich, dass es meiner Familie gut geht. Es ist für mich logisch, dass ich sie nicht wie immer, jeder Zeit besuchen kann. Ich freue mich sogar, weil falls ich krank werde, ich keine Chance habe sie anzustecken. Traurig ist allerdings dies, dass falls (bitte nicht) etwas ihnen zustößt, ich hilflos bin.

Es ist schon komisch, wie so ein Corona-Virus vieles verifiziert und das in fast allen Ebenen unseres Lebens. Früher habe ich viel seltener mit meiner Familie telefoniert oder geschrieben. Jetzt ist es, wie schon oben geschrieben, fast täglich. Dies zeigt, dass wir in der Krisenzeit um uns gegenseitig sorgen, was hinwiederum zeigt, dass wir uns gegenseitig wichtig sind.

Dass überall Mehl, Hefe, Desinfektionsmittel und Toilettenpapier ausverkauft sind (und schon seit Wochen) zeigt, dass in Zeiten der Krise, Menschen nur an sich denken. Das heißt wohl, dass man an andere, fremde, nicht zählen kann. Es berührte mich zutiefst, als ich all die vielen Menschen sah, die gewissenhaft Glasflaschen in entsprechende Mülltonnen entsorgten, wie gerne sie Müll sortierten, Zahnbürsten aus Holz kauften, sich für Shampoo als Seife entschieden. Alles für unsere Erde, damit unsere Kinder sie auch so erleben dürfen wie wir. Aber das taten sie wahrscheinlich für sich oder IHRE (nicht die vom Nachbarn oder so) Kinder. Wie man jetzt sehen kann, für den Mitmenschen will man gar nichts tun. Ist mir doch egal, dass wenn ihm das Mehl ausgeht, er keins im Laden findet. Hauptsache ich habe 10 Stück (btw. schon mal was von Lebensmittelmotten gehört?). Neulich ist mir zu Ohren gekommen, dass Menschen viele Getränke Hamstern und keine Pfandflaschen, wie immer, zurückgeben und die Produzenten von Getränken jetzt ein kleines Problem haben. Brawo liebe Mitmenschen.

Ich denke, dieser Virus verifiziert auch Freundschaften. Man sagt nicht umsonst, dass man wahre Freunde in Not erkennt. Vielleicht ist das noch keine indirekte Not, doch ein Teil von ihnen, anders als ich, hat sich nicht nach meinem Befinden erkundigt. Ich finde, dass sollte man regelmäßig machen. Dass jemand vor zwei Wochen sich noch gut fühlte, heißt nicht, dass er es jetzt tut. Und Gegenfragen tun auch nicht weh. Ich bin verblüfft, wie manche Menschen ticken. Wie schon im Titel erwähnt, diese Zeiten zeigen wirklich, wer Menschen, die wir denken zu kennen, wirklich sind. Und wenn ich schon dabei bin: Ich hoffe, dass jedem einzelnem von Euch, der das liest, es gut geht. Dir lieber Leser und all den Menschen, die Dir wichtig sind.

Die Umwelt freut sich über das, was gerade passiert. Mann berichtet über Delfine in Häfen, dass in den Kanälen von Venedig Fische schwimmen und dass Deutschland seine Emission von CO2 deutlich reduzieren konnte. Jetzt hat man es schwarz auf weiß, dass der Mensch der größte Schädling auf diesem Planeten ist. Und wir schämen uns nicht einmal dafür.

Die Modebranche tut, was sie nur kann um keine Verluste zu erleiden. Kostenloser Versand, zwanzig Prozent Rabatt auf alles, Kurzarbeit der Angestellten, verzichten auf Mieten. Nur damit sie weiterhin Aufträge nach China schicken können, die uns mit den neusten Trends überfluten können. Sie verschwinden Ressourcen, die eigentlich zu uns allen gehören und der Müll, der daraus entsteht, ist dann auch unser globales Problem. Innerlich hoffe ich, dass die Menschheit endlich aus ihren Dornröschenschlaf erwacht und vieles anders angeht. Doch wenn Menschen sich nur um sich scheren und bei so einer kleinen Sache, wie etwas Hefe für den Mitmenschen übrigzulassen, wie kann man erwarten, dass sie über die Auswirkung von der Modeindustrie auf die Gewässer der Erde oder auf den CO2 Ausstoß denken?

Vor meiner großen Blogpause hatte ich richtig viel Spaß an meinen Outfits. Ich mochte meine Kreativität in diesem Bereich einzusetzen um immer mehr neue Outfit Kombinationen zu kreieren. Je einfacher und »normaler« ein Teil war, desto größer war die Herausforderung es so einzusetzen, dass es interessant wirkte. So etwas ist auch viel einfacher, wenn man keine größeren Sorgen hat oder wenn alles im Leben normal, so wie immer ist. Doch später als sich alles verändert hat, haben sich auch meine Interessen ganz deutlich verändert und Mode lag ganz, ganz hinten. Ich war weiterhin an Kleidung interessiert, doch in einem ganz anderen Sinn. Sie fing an persönlicher zu werden. Was gerade total »In« war, konnte mir gestohlen bleiben. Der Pulli den Ich trage, werden wahrscheinlich viele nicht ein mal wahr nehmen. Ich musste mir etwas Mühe machen um ihn in meiner Größe zu bekommen. Ich empfand ihn perfekt für meine Ausflüge.

Obwohl schon einige Zeit vergangen ist, seitdem ich beschlossen habe wieder mit dem Bloggen anzufangen, bin ich mir weiterhin nicht sicher, ob ich meinen Blog als einen über Plus Size Mode bezeichnen soll/darf. Ich trage zwar weiterhin eine Plus Size Größe, muss/möchte mir ab und zu ein neues Teil kaufen aber Mode steht nicht mehr im Mittelpunkt meiner Interessen. Sie steht eigentlich gar nicht auf der Liste meiner Interessen. Ich habe zwar weiterhin Spaß an meinen Outfits, doch der Großteil meiner Kleidung ist alt. Ich weigere mich in diesen Teufelskreis zu hüpfen, der daraus besteht, dass man neue Kleidung wegen ihrer Mode kauft und alte Sachen entsorgt. Nur, dass ich das aus meinem Haus schaffe, heißt nicht, dass es von dem Planeten verschwindet. Mit der Entsorgung meiner Kleidung übergebe ich meine Verantwortungslosigkeit anderen, die jetzt überlegen müssen, was sie damit tun sollen und feure mit meinen Käufen Produzenten an noch mehr Kleidung zu nähen. So will ich nicht mehr sein und bin es seit langem nicht mehr.

Neulich überkam mich der Gedanke, was wäre, wenn es keine Mode gäbe? Also Kleidung schon, doch keine Mode? Wenn Läden nur klassische und »normale« Sachen anbieten würden? Es gäbe also keine Cropp Tops, die nur dünne Sechzehnjährige tragen könnten (und das nur einen Sommer lang, denn im nächsten Sommer währen ja andere Tops »in«).

Was wenn es nur Sachen gäbe, die jede Frau im jeden alter tragen könnte? Keine One-Season Pieces? Wenn ich wüsste, dass ich jederzeit meine Lieblingsjeans bekomme und nicht Hamsterkäufe machen müsste, wenn ich einen schönen Schnitt finde? Mein Mann kann es nicht mehr erwarten, bis die Skinny-Jeans Mode für Herren endlich vorbei ist. Er würde sich so gerne was Neues kaufen das nicht, wie eine Strumpfhose sitzt.

Ich finde, dass es von allen etwas geben sollte und natürlich bin ich offen auf Neuheiten. Doch bei dieser Anzahl an Menschen (was heißt, dass wirklich viele Stücke genäht werden müssen, um alle abzudecken, falls alle dieses eine Teil gerne hätten) sollten die Sachen schon Zeitlos gehalten werden. Jedes Jahr wird eine Masse der One-Season Kleidung weggeworfen. Manche Teile sind so verrückt, dass sie in einer Saison der absolute Hammer, doch im nächsten Jahr einfach nur peinlich sind. Das sollte meiner Meinung nach als erstes abgeschoben werden. Nur wie, wenn es niemanden gibt, der der Modeindustrie etwas verbieten oder befehlen kann. Es sind nur wir, die mit unseren Geldbeuteln Bescheid geben, was wir toll finden.

Zum Ende wollte ich Euch noch mitteilen, dass die Bilder dann entstanden sind als niemand in Europa vom Virus betroffen war und alle dachten, dass es in China bleibt. Ich hoffe, Ihr konntet Euch gut eingewöhnen zu Hause zu bleiben. Anfangs hatte ich Angst, dass dies mich irgendwie belasten könnte, doch ich habe gefallen daran gefunden. Endlich habe ich Zeit für Bücher, die ich bisher nur gekauft habe. Hoffen wir, dass es bald wieder vorbei ist, doch die Welt danach noch sehr lange besser wird.

Tłumaczenie tytułu: Czasy, które pokazują, jacy naprawdę jesteśmy.

Jestem sama z siebie niezadowolona, że pozwoliłam sobie na tak długą przerwę w pisaniu. Minął już ponad miesiąc odkąd nastukałam do Was parę słów. Miesiąc, w którym wydarzyło się całkiem sporo nie tylko u mnie , ale i na całym świecie.

Byłam niedawno w Polsce i muszę przyznać, że nie była to łatwa podróż, po tak długim czasie niebycia tam. Nie było tak jak setki razy, gdy szczęśliwa jechałam lub leciałam i na końcu mojej drogi wpadałam w kochające ramiona. To znaczy, tym razem w takowe też wpadłam, ale kogoś innego. Dziwne uczucie, gdy jedziesz i nie wiesz, co Cię czeka, jak zareagujesz na to, czy owo. Mimo to uważam, że najlepsze wyprawy to te, na których końcu ktoś na nas z niecierpliwością czeka.

Mówiąc szczerze, gdyby moja babcia nie obchodziła swojej osiemdziesiątki, nie wiem, kiedy pokazałabym się w mojej ojczyźnie. Na końcu wyszło jednak, że było dobrze i miło. Spotkałam się z rodziną i byłymi sąsiadami. Zapomniałam już, jakie to przyjemne uczucie, że nie ważne, jaką głupotę się strzeli i tak będzie się miało uczucie, że gdzieś, do kogoś się przynależy. Odwiedziłam tatę i mamę. Inaczej niż do tej pory. Staram się mówić o rzeczach i wydarzeniach "inne". Nie gorzej, czy lepiej. Tak jest łatwiej i rzeczywistość staje się bardziej znośna.

Myślę, że bóstwo mojej babci chciało jej sprawić przyjemność. Gdyby urodziła się tydzień później albo ten przeklęty wirus zaczął rozchodzić szybciej, nie dałabym rady przyjechać. A z tego, co wiem, co zresztą jest niesamowicie miłym uczuciem, babci na spotkaniu ze mną, zależało najbardziej.

Polska zamknęła swoje granice dokładnie w noc naszego wyjazdu. Nie wiedzieliśmy, czy to działa w obie strony. Jak na to zareagowały Niemcy? Czy idąc za przykładem, zamknęli i swoją granicę? Czy dostaniemy się bez żadnych objazdów, korków i szukania miejsca, w którym można ją przekroczyć bez większych kłopotów? Dopiero późną nocą, a raczej wczesnym rankiem mogliśmy odetchnąć z ulgą. Przejechaliśmy do Niemiec bez żadnego problemu. Pomimo że wjazd do Polski był ograniczony dopiero od kilku godzin, minęliśmy spory korek. Biedni kierowcy. Niemcy do dzisiaj nie zamknęli swoich granic. Nie jestem wirusologiem, więc nie wiem, czy to dobrze, czy źle.

To zupełnie inna sprawa, gdy gdzieś nie można pojechać, niż gdy gdzieś się pojechać po prostu nie chce. Niemal codziennie upewniam się, czy z moją rodziną wszystko w porządku. Rozumiem i akceptuję to, że póki co, nie mogę ich odwiedzać, gdy tylko przyjdzie mi taka ochota. Nawet się cieszę, bo gdybym zachorowała, nikogo z nich nie zarażę. Minusem jest niestety taki, że gdy (proszę nie) komuś z nich coś by się stało, będę bezradna.

To zadziwiające jak taki Koronawirus wszystko weryfikuje. I to na wszystkich poziomach naszego życia. Dawniej rzadziej kontaktowałam się z bliskimi, teraz ten kontakt jest bardziej żywy. Tak, jak zresztą napisałam wyżej. Pokazuje, jakie są w rzeczywistości interakcje międzyludzkie, jak się zachowują politycy, jak reagują przedsiębiorcy, czy wreszcie sama Ziemia.

To, że (przynajmniej u mnie, w Niemczech) wciąż na półkach brakuje mąki, drożdży, środków dezynfekujących, czy papieru toaletowego pokazuje, jak w kryzysowych sytuacjach inni ludzie myślą tylko o sobie. To znaczy, że ciężkich chwilach nie można mieć nadziei, że ludzie w jakiś sposób będą działać dla wspólnego dobra. Do tej pory wzruszało mnie, gdy widziałam, jak Niemcy pieczołowicie zanosili szklane butelki do specjalnie wyznaczonych ku temu miejsc, jak segregowali śmieci, kupowali drewniane szczoteczki, elektryczne auta, jak chętnie przechodzili na wynalazki typu szampon w kostce, byle tylko ratować Ziemię. Robili to, by ich dzieci też mogły cieszyć się z naszej planety, jak oni. Ale teraz widzę, że robili to dla siebie i ewentualnie ICH dzieci (nie jakichś tam obcych dzieci). Jak teraz widać, dla bliźniego nie warto robić nic. Co z tego, że gdy inny przyjdzie do sklepu, bo zabrakło mu mąki, zobaczy jednynie puste półki. Ważne, że ja w domu chomikuję dziesięć sztuk (tak przy okazji, słyszeliście o molach spożywczych?). Ostatnio doszło do mnie, że ludzie tu w Niemczech tak chomikują napoje, że nie oddają pustych butelek. Producenci tychże napojów mają niezły orzech do zgryzienia, bo nie mają ich w co napełniać. Brawo moi drodzy.

Myślę, że ten wirus weryfikuje też przyjaźnie. Nie na darmo mówi się, że przyjaciół poznaje się w biedzie. Może nie jest to jakaś bezpośrednia bieda, ale inaczej niż ja, część z nich nawet nie zapytała o moje samopoczucie. Czy dobrze się czuję? Żyję w ogóle jeszcze? I wydaje mi się, że powinno się to robić dość regularnie. To, że dwa tygodnie temu czułam się jeszcze świetnie, nie świadczy o tym, że teraz jest podobnie. A zwrotne zapytania, też nie bolą (o dziękuję, dobrze, a Ty? Wszystko u ciebie dobrze? A rodzina?). Czasami jestem zaskoczona, jak niektórzy myślą. Albo raczej nie myślą. Tak, jak w tytule mojego posta, te czasy naprawdę pokazują, jacy są ludzie, których, wydawałoby się, dobrze znamy. A korzystając z okazji: mam nadzieję, że Ty, drogi czytelniku, jesteś zdrowy i czujesz się dobrze. I mam nadzieję, że z osobami, które są Ci ważne, też nic złego się nie dzieje.

Myślę, że przyroda jest zachwycona tym, co się aktualnie dzieje. Słyszy się o delfinach, które wpływają do portów, o rybach, które pojawiły się w weneckich kanałach. Niemcy wyrobiły swój plan redukcji dwutlenku węgla na ten rok. Wszędzie jest pusto i spokojnie. Nie ma korków, do centrum miasta dojeżdżam w kilkanaście minut, co kiedyś było nie do pomyślenia. Myślę, że przyroda odetchnęła z ogromną ulgą. Jak na to nie patrzeć, wychodzi na to, że człowiek jest największym szkodnikiem tej planety. Świetnie, prawda?

Świat mody robi wszystko możliwe byle tylko nie doznać najmniejszej straty. Darmowa wysyłka, dwadzieścia procent na wszystko, redukcja czasu pracy albo i całych etatów, rezygnacja z zapłaty czynszu. Wszystko po to, by dalej móc wysyłać zlecenia do Chin, które mogą nas zalać ubraniami z najnowszych trendów. Zużywając zasoby, które należą do nas wszystkich, by zarobić, a następnie znów nas wszystkich obarczają odpadami i zanieczyszczeniem środowiska spowodowanym produkcją i późniejszą konsumpcją. Zanieczyszczone środowisko, by parę koncernów mogło się wzbogacić, jest już nie ich problemem, ale nas wszystkich, nawet tych, którzy w ogóle tych rzeczy nie kupują. Ale jeśli ludzie nie zastanawiają się przy takiej drobnostce, by bliźniemu zostawić na półce sklepowej trochę drożdży, jak można wymagać, by zastanawiał się nad skutkiem zanieczyszczenia globalnych wód przez producentów ubrań albo zbyt dużą emisją dwutlenku węgla do atmosfery?

Przed moją długą przerwą w blogowaniu czerpałam dużą przyjemność z mody i zabawy nią. Wykorzystywałam moją kreatywność do tworzenia coraz ciekawszych zestawień. A im bardziej jakiś element był zwyczajny, tym większe wyzwanie było dobranie reszty tak, by wszystko wydawało się niezwykle interesujące. Takie coś sprawia dużą radość, gdy w życiu nie dzieje się nic przykrego i żadne ciężkie myśli nie czyhają na nas za rogiem. Gdy moje życie się zmieniło, zmieniło się też podejście do wielu rzeczy. Moda już nie stała w centrum moich zainteresowań. Nawet nie wiem, czy w ogóle była na jakimkolwiek miejscu. Przestała jakby istnieć. Zaczęłam patrzeć na ubrania pod bardziej indywidualnym kontem. Dalej lubiłam tworzyć zestawy, ale już nie interesowało mnie, czy coś jest modne i na topie. Na sweter, który mam na sobie na fotkach, prawdopodobnie mało kto zwróci uwagę. Taki zwykły. A mnie się bardzo spodobał i włożyłam niemały wysiłek w to, by zdobyć go w moim rozmiarze. Jest idealny na moje wycieczki i świetnie się komponuje z ubraniami typu outdoor.

Pomimo że minęło trochę czasu, odkąd postanowiłam wznowić moje blogowanie, nie jestem pewna, czy mój blog nadal zasługuje na miano bloga o modzie plus size. Tak, oczywiście nadal noszę większy rozmiar, ale nie jestem pewna, że ubrania, które prezentuję, się w tej formie mieszczą. Bardzo rzadko kupuję coś nowego. Jeśli już na coś się decyduje, jest to dlatego, że spełnia dla mnie jakąś funkcję lub świetnie uzupełnia (lub odświeża) to, co już mam. Nie jestem w stanie i nie chcę, być reklamą najnowszej odzieży i dawać przykład, że to fajna sprawa każdego sezonu kupować nowe ubrania, tylko dlatego, że są modne. Swoją drogą, nie jest to fajne mieć coś, czego inni nie mogą natychmiast też kupić?

Cała ta sprawa to taki trochę diabelski krąg, do którego pod żadnym pozorem nie chcę wskakiwać. Kupowanie nowych rzeczy i wyrzucanie starych. No bo nasze szafy przecież nie są z gumy. I to, że wyniesiemy coś z domu, wcale nie oznacza, że pozbędziemy się tego z naszej planety. W zasadzie wrzucając nasze ubrania do kontenerów, przekazujemy innym odpowiedzialność za nasze nieodpowiedzialne zakupy.

Tak sobie myślę, co gdyby nie moda w ogóle nie istniała? Mam na myśli, że ubrania istniałyby jak najbardziej, tylko nie byłoby mody. Gdyby w sklepach wisiały same „normalne” ubrania, takie ponadczasowe? Gdyby nie było bluzeczek z gołym brzuchem, które mogą nosić tylko chude szesnastolatki, i które w przyszłym roku na bank wylądują w śmietniku, bo wtedy już modne będzie zupełnie co innego.

No bo jakby to było, gdyby w sklepach można było kupić rzeczy, które można nosić w każdym wieku? Gdyby nie było hitów sezonów? Gdybym wiedziała, że w każdej chwili mogę kupić swoje ulubione dżinsy i nie chomikować większej liczby, bo akurat znalazłam idealny krój, którego zaraz nie będzie w sklepach, bo zastąpi go jakiś wymyślniejszy? Mój mąż do dzisiaj czeka aż minie fala mody na tzw. skinny jeans i będzie mógł kupić w każdym sklepie spodnie, które nie leżą jak rajstopy.

Myślę, że ze wszystkiego powinno być po trochu. Byłoby naprawdę ciekawie, gdyby się zrezygnowało z ubrań, które są jednosezonowymi hitami (gdy jeszcze pomyślimy, w ilu kopiach jest szyta każda sztuka, przecież producenci nie mogą sobie pozwolić na to, by dla kogoś zabrakło). Niestety nie ma kogoś, kto stoi nad producentami i mówi, co wolno, a co nie. Możemy zrobić to jedynie my, głosując naszymi portfelami.

Na koniec chciałam wam powiedzieć, że zdjęcia te powstały, zanim ktokolwiek podejrzewał, że Koronawirus rozprzestrzeni się po Europie. Nie chciałabym nikogo tu zachęcać do wychodzenia z domu, choć spacery wśród natury, gdzie jest mało innych osób, są podobno wskazane. Mam nadzieję, że odnaleźliście się jakoś w sytuacji, w której wymagane jest pozostanie w domu. Początkowo zastanawiałam się, jak ja dam radę, ale póki co jest naprawdę okej. Zaczęłam w końcu czytać książki, które do tej pory tylko kupowałam. Miejmy nadzieję, że wszystko szybko się skończy, ale świat jeszcze długo po tym będzie lepszy.

---

Gelber Parka - C&A (ähnlich: 1, 2, 3, 4, 5)
Pullover - Bon Prix (genau der)
Hose - Ernsting's Family (hier oder hier)
Gummistiefel - Regenliebe
Meine Armbänder sind aus Moosachat (das grüne) und Jaspis (das gelbe).

---

---

Żółta parka - C&A (podobne: 1, 2, 3, 4, 5)
Sweter - Bon Prix (dokładnie ten)
Spodnie - Ernsting's Family (te albo te)
Gumiaki - Regenliebe
Moje bransoletki są z agatu mszystego (zielona) i jaspisu (żółta).

---