Showing posts with label aaaF. Show all posts

Showing posts with label aaaF. Show all posts

Thursday, November 30, 2017

Ich und Deutschland. Es sind schon 7 Jahre.

Jedes Jahr am letzten November werde ich immer etwas nachdenklich. Es ist für mich, oder eher gesagt für uns ein Jahrestag, wo sich unser Leben um 180 Grad verändert hat. An diesem Tag sind wir das erste mal nach Deutschland gekommen, wo wir ein neues Leben anfangen wollten und eigentlich nicht wussten, was uns erwartet. Aber ich fange vielleicht von vorne an.

Eigentlich sollten unsere Reise ganz anders aussehen. Am 29.11 wollten wir los fahren. Ganz früh am Morgen wollten wir unsere wichtigsten Sachen in das Auto bringen, dann mit dem Vermieter treffen die Schlüssel zu überreichen und bis nach Jena fahren, wo wir übernachten wollten. Bis nach Köln schien es eine lange fahrt zu sein. Doch am frühen Morgen des Tages der Abreise war plötzlich alles weiß. In der Nacht schneite es das erste Mal und alles war mit einer richtig dicken Schicht von Schnee bedeckt. Für uns bedeutete das, dass wir nicht unsere Sachen vor dem Auto abstellen und überlegen können, was in welcher Reihenfolge rein soll um möglichst viel mitzunehmen. Was nach unten getragen wurde musste sofort in den Wagen. Somit musste der Chinchilla Käfig bleiben, dafür bekamen die kleinen in Deutschland eine große Voliere.

Als wir endlich losfahren konnten blieben wir im Stau stecken. Die ganze Stadt war wegen dem Schnee paralysiert. Das gleiche passierte auf der Autobahn, die zur einer Rutschbahn wurde wo ein LKW auf die Seite viel weil niemand an den Winterdienst gedacht hat. Wir haben in einem kleinem Hotel keine 100 km von Breslau übernachten und am nächsten Tag die ganze Strecke bis nach Köln schaffen müssen. Es war schon komisch mit einem Auto so voll gepackt, dass man den Rückspiegel nicht benutzen konnte. Zum Glück war die Autobahn in Deutschland in einem viel besseren Zustand und am späten Abend sind wir glücklich angekommen.

Dies war ein komisches Gefühl. Ein neues Land, eine neue Stadt und wir kanten niemanden. Unsere erste Wohnung durften wir nur einen Monat benutzen. Es war eine Zeitwohnung, die der neue Arbeitgeber meines Mannes für uns gemietet hat damit wir irgendwo wohnen können bis wir was eigenes gefunden haben.

Es war die Vorweihnachtszeit, es wurde so schnell dunkel, die dicke Schneeschicht dämpfte alle Geräusche. Ich weiß noch, wie ich Abends durch die Straßen spazierte und in Fenster anderer Wohnungen rein blicke. Ich sah, wie andere Menschen sich für Weihnachten vorbereiteten. Wir waren ganz alleine und hatten eigentlich nur uns. Ich beneidete andere um all deren Weihnachtsschmuck und weiß noch, wie ich bei Media Markt einen kleinen leuchtenden Stern für das Fenster kaufte. Ich wollte wenigstens ein kleines bisschen auch die Magie der kommenden Weihnacht fühlen. Mein Mann hat mir einen kleinen Weihnachtsbaum geschenkt, denn er auf dem Weg von der Arbeit in einem Blumenladen gefunden hat. Kurz vor Heilig Abend habe ich eine festliche Tischdecke bei Woolworth gekauft. Ganz klein da unser Tisch auch sehr klein war. Aber das war damals die schönste Tischdecke der Welt für mich. Ich habe sie immer noch. Wir konnten einen polnischen Laden ausfindig machen uns somit waren unsere Weihnachten wenigstens ein bisschen weniger fremd, da wir uns traditonelle polnische Gerichte kochen konnten.

Das hat sich schon irgendwie seltsam ergeben, dass unser erster Monat, wo wir alles von Vorne Angefangen haben gerade im Dezember sein musste. Und was passierte durch diese 7 Jahre? Wir zogen nach Bonn um, bekamen die Deutsche Staatsangehörigkeit. Wir sind ein kleines bisschen weniger alleine und fühlen uns hier fast wie zu Hause :)

Bitte verzeiht, wenn ich heute nicht viel über das Outfit schreibe. Aber wie gesagt, es ist ein nachdenklicher Tag für mich. Für uns :)

Każdego roku ostatniego dnia listopada jestem trochę bardziej zamyślona niż zwykle. To dla mnie, a raczej dla nas, rocznica dnia, w którym nasze życie zmieniło się o 180 stopni. Tego dnia przyjechaliśmy pierwszy raz do Niemiec, gdzie mieliśmy zacząć nowe życie i w zasadzie nie wiedzieliśmy, co nasz czeka. Ale może zacznę od początku.

W zasadzie nasza podróż miała wyglądać zupełnie inaczej. Dzień wcześniej mieliśmy wyjechać. I tak się też stało ale, gdy w dzień wyjazdu rano wyjrzeliśmy przez okno nie mogliśmy uwierzyć naszym oczom. Przez noc niespodziewanie spadł śnieg i wszystko było przykryte kilkucentymetrową warstwą puchu. Zamiast komfortowo porozkładać nasze rzeczy dookoła auta i powkładać je tak, by móc zabrać ze sobą jak najwięcej musieliśmy wkładać do auta od razu to, co znieśliśmy na dół z mieszkania. Przez to musieliśmy zostawić m.in, klatkę naszych szynszyli. W Niemczech na szczęście dość szybko dostały nową, lepszą.

Gdy już mogliśmy wyjechać okazało się, że cały Wrocław był sparaliżowany. Staliśmy bardzo długo w korku zanim dotarliśmy do autostrady (mieszkaliśmy w samym centrum miasta). A tam niestety sytuacja wcale nie była lepsza. Z racji, że jak zwykle zima zaskoczyła drogowców nic nie było posypane i wywrócony tir zablokował przejazd na wiele godzin. W efekcie noc spędziliśmy w małym hoteliku całkiem niedaleko. A w planach był nocleg w Jenie, która znajdowała się mniej więcej w połowie trasy między Wrocławiem a Kolonią. Następnego dnia mieliśmy już niewiele do granicy, a w Niemczech autostrady były w dużo lepszym stanie. Dzięki temu późnym popołudniem dojechaliśmy szczęśliwie na miejsce.

To było dziwne uczucie. Nowy kraj, nowe miasto i nie znaliśmy nikogo. W pierwszym mieszkaniu mogliśmy mieszkać przez pierwszy miesiąc. Miły gest pracodawcy, który wynajął nam umeblowane trzypokojowe lokum byśmy zdążyli znaleźć coś własnego.

Był okres przedświąteczny, na dworze robiło się szybko ciemno, a grube centymetry śniegu tłumiły niemal każdy hałas. Było wtedy tak cicho na ulicach. Pamiętam, jak wieczorami nimi spacerowałam, by wyjść na przeciw mężowi, który wracał z pracy. Zaglądałam w okna innych mieszkań i z zazdrością patrzyłam, jak inni przygotowują się do świąt. Byliśmy sami i mieliśmy w zasadzie tylko siebie. Pamiętam jeszcze, jak w Media Markt kupiłam malutką świecącą gwiazdkę, którą powiesiłam w oknie. Choć troszkę chciałam poczuć magię nadchodzących świąt. Mąż podarował mi maleńką choinkę, którą znalazł w kwiaciarni w drodze z pracy. Tuż przed Wigilią kupiłam świąteczny obrus. Malutki bo i nasz stół nie był duży ale wtedy był to najpiękniejszy obrusik na świecie. Mam go do dzisiaj. Udało nam się znaleźć sklep z polską żywnością, dzięki czemu te pierwsze samotne święta nie wydawały się takie obce, gdyż ugotowaliśmy kilka tradycyjnych dań.

Trochę pechowo się złożyło, że naszym pierwszy miesiącem na obczyźnie musiał być grudzień. A co się stało podczas tych ostatnich siedmiu lat? Przeprowadziliśmy się z Kolonii do Bonn, a w zeszłym roku dostaliśmy niemieckie obywatelstwo. Jesteśmy trochę mniej samotni i czujemy się tutaj już prawie, jak w domu :)

Wybaczcie jeśli tym razem nie rozpisałam się o zestawie. Ale jak już wyżej wspominałam, dzisiejszy dzień jest taki troszkę inny :)

Jacke - Happy Size | Sweatshirt - Kik | Hose - MS Mode | Tasche - DKNY | Schuhe - New Look

Kurtka - Happy Size | bluza - Kik | spodnie - MS Mode | torebka - DKNY | buty - New Look

Jacket - Happy Size | sweatshirt - Kik | pants - MS Mode | bag - DKNY | boots - New Look

Monday, November 27, 2017

My perfect autumn look

Große Größen Plus Size Fashion Blog sheego orange pullover

Ich habe mich noch weiterhin nicht ergeben. Es ist die letzte Novemberwoche und ich habe bislang noch kein einziges Mal eine Winter- oder Herbstjacke getragen. Wieso ich das tue? Grundsätzlich aus zwei Gründen. Zum einen macht es richtig Spaß verschiedene Schichten so einzusetzen, dass ich nicht friere, denn endlich kann ich mich in Sachen Mode so richtig austoben und die Mehrheit meiner geliebten Sachen tragen.
Zum zweiten kann ich mich gut daran erinnern, wie sehr ich schon gegen Februar von meinen Winterjacken die Nase voll habe. Also habe ich noch genügend Zeit mich ihn denen auszutoben ;) All die schönen Pullis und Sweatshirts verschwinden unter ihnen, da ziehe ich doch lieber mehrere Schichten an und lasse sie aller Welt zeigen :)

Letztens bin ich in einem Pulli-Modus und bei Gelegenheit schaue ich ob der eine oder andere Laden zufälligerweise kein hübsches Strickteil anbietet. So konnte ich bei diesem Teil in einem saftigen Orange nicht vorbei gehen. Ist denn eine Farbe mehr herbstlich als diese hier? Die ziemlich grobe Maschen, der Rollkragen der bei einem Doppelkinn nichts falsch machen kann und das tolle Zopfmuster haben es mir angetan. Und natürlich die Länge! Habt ihr es auch bemerkt? Die Pullis werden immer kürzer! Bei einer schlanken Figur ist das nicht so schlimm, doch ich höre da immer meine Oma sagen, dass im Winter der Rücken und Po schön verdeckt bleiben sollen. Als eine etwas kräftigere Person ärgere ich mich schon wegen der Oberteile die knapp bis zu den Hüften reichen, das sieht doch gar nicht schön aus!!!!! Der Oberkörper wirkt gigantisch und um das ganze optisch irgendwie zu retten muss man auf Jeggings oder Skinny Jeans verzichten. Dabei sehen sie im Winter so schön mit Stiefeln aus!

Jedenfalls als ich schon den Pulli entdeckt habe, habe ich mich weiterhin durch den Laden durchgeklickt und mein Herz fing an zu pochen als ich diese Steppweste entdeckt habe. Bestimmt habt ihr hier und auf Instagram mehrere Outfits mit Steppwesten bei mir sehen können. Doch die sind (nun wieder mal!) nur bis zu den Hüften und diese hier bis zu den Oberschenkeln! Was für eine Freude zu entdecken, dass die Hersteller uns Plus Size Frauen etwas mehr Herz zeigen und etwas schmeichelhaftes anbieten! Dank dieser Weste kann es ruhig noch etwas kälter werden und die Jacke darf weiterhin brav im Schrank hängen! Ich wünschte ich könnte euch irgendwie vermitteln, wie sehr ich mich immer über solche klugen Sachen für die kalten Jahreszeiten freue. Lange UND warme Oberteile sind in den Plus Size Abteilungen leider keine Selbstverständlichkeit.

Nadal się nie poddałam! Mamy już końcówkę listopada, a ja nadal nie miałam na sobie żadnej kurtki zimowej (ani nawet jesiennej). Dlaczego to robię? W zasadzie z dwóch powodów. Po pierwsze składanie zestawu z wielu warstw tak, by nie zmarznąć i wyglądać ciekawie to niezła frajda. Wiem, że czasami ciężko przekonać się do wyjścia w samym swetrze (lub kilku), gdy na dworze jest tylko kilka kresek powyżej zera. Ale wreszcie mogę zakładać większość swojej garderoby i moje ukochane swetry, czy bluzy nie znikają pod po szyję zapiętymi grubymi kurtkami. Po drugie nauczona doświadczeniem z tylu lat wiem, że w okolicy stycznia, czy lutego mam wszystkie moje kurtki, czy płaszcze (choćby nie wiem, jak piękne one były) powyżej uszu. Dlaczego więc początku ich noszenia nie przesunąć trochę w czasie tak, by nie zdążyły zbrzydnąć zanim wiosna nie zacznie porządniej zaznaczać swojej obecności?

Ostatnio jestem w małej fazie szukania ciekawych swetrów na zimę. Gdy trafię na jakiś ciekawy sklep sprawdzam, czy czasami nie oferują jakiegoś ciepłego pulowera na zimniejsze dni. Tak natknęłam się na ten, który widzicie na zdjęciach. Czy jest jakiś kolor, który bardziej kojarzy się z jesienią niż ciepły nasycony pomarańcz? Do tego gruby splot, ciekawe warkocze na przodzie i golf, który nie przeszkadza posiadaczom podwójnej brody ;) Jak mogłam przejść obojętnie koło takiego cuda? :) Dodatkowo jego długość! Zauważyłyście też, że swetry stają się coraz krótsze? Przy szczupłej sylwetce nie ma to większego znaczenia (choć przypomina mi się moja babcia, która denerwowała się, gdy zimą nosiłam rzeczy, które odkrywały plecy przy schylaniu się). Jako ciut większa osoba trochę się denerwuje, gdy swetry, czy bluzy sięgają zaledwie do bioder. Przecież na nas wygląda to kiepsko! Górna część sylwetki optycznie staje się gigantyczna i by całość jako tako uratować musimy zrezygnować z ukochanych rurek, czy jegginsów, które przecież tak fajnie wyglądają z kozakami, czy botkami.

Gdy już odkryłam ten sweter poszłam dalej za ciosem i przejrzałam resztę rzeczy w sklepie. Moje serce zaczęło bić szybciej, gdy odkryłam długą puchową kamizelkę. Nie raz na blogu, czy Instagramie widzieliście, że bardzo lubię tą część garderoby i staje się dość niezbędna, gdy chce się przy mroźniejszych dniach być nadal konsekwentnym w swoim "cebulowym looku". Tyle, że moje kamizelki były dość krótkie (a jakże by inaczej), a tu nagle ktoś proponuje taką prawie do kolan! Cóż za radość odkryć, że są producenci, którzy okazują panią plus size trochę serca i oferują rzeczy, które są łaskawe dla ich sylwetki! Dzięki tej kamizelce moja kurtka zimowa może jeszcze jakiś czas powisieć w szafie. Chciałabym móc wam jakoś przekazać, jak bardzo się cieszę za każdym razem, gdy trafiam na takie... mądre rzeczy, szczególnie na zimę. Niestety ciepłe i długie ubrania w sekcji plus size nie są nawet zimą standardem.

Pullover - Sheego (hier) | Weste - Sheego (hier) | Hose - C&A | Schuhe - New Look | Tasche - Liu Jo

Sweter - Sheego (hier) | kamizelka - Sheego (hier) | spodnie - C&A | buty - New Look | torebka - Liu Jo

Pullover - Sheego (hier) | veste - Sheego (hier) | pants - C&A | boots - New Look | bag - Liu Jo

Monday, October 30, 2017

Now I see pink

Es wird von Tag zu Tag kälter, ein starker Wind wirbelt Blätter so richtig auf und hilft den Bäumen viel zu schnell kahl zu werden. Wegen der gestrigen Zeitumstellung haben wir das Gefühl eine Stunde länger schlafen zu dürfen aber dafür wird es schon viel schneller dunkel. Letztens habe ich mir selbst eine kleine Sperre für Filme und Serien gegeben um die gemütlichen Herbstabende mehr zu genießen. Der Fernseher ist ein gigantischer Zeitschlucker und gerade jetzt ist es so schön, das soll nicht einfach schnell und unbemerkt vorbei gehen. Momentan genieße ich meine Abende indem ich ein Paar Duftkerzen anzünde, meinen Mann um einen leckeren Tee bitte, mich in eine warme Wolldecke einwickle und Bücher lese. Zur Zeit sind es ganz gewöhnliche Romane (gestern habe ich "Die Tuchvilla" fertig gelesen) doch schon bald werde ich mir ein Paar von der weihnachtlichen Sorte nicht verkneifen können :) Dazu gehört auch natürlich auch die passende Musik und zur Zeit ist es niemand anders als Frank Sinatra. Seine Stimme hat was richtig weihnachtliches, sogar wenn er über Liebe in einer Sommernacht singt.

Wegen dieser Abende und auch wegen der steigernden Zahl an Deko in den Läden komme ich immer mehr auf Weihnachtsstimmung. Natürlich bin ich noch nicht von Nikoläusen und Weihnachtsbäumen umgeben aber ab und zu mache ich mir den einen oder anderen Gedanken darüber. Eigentlich wenn man an Weihnachten denkt, denkt man sofort an Familie. Jedenfalls ist es bei mir so - dieses Fest ist viel schöner wenn man es mit ganz viel lieben Menschen verbringen kann. Der Anblick einer einsamen Person an Weihnachten gehört zu den traurigsten. Ja, ja, sagen bestimmt viele von euch - das mit der Familie ist so eine Sache. Aber wenn man bedenkt wie viele es Menschen auf der Erde gibt und das alle sich immer mehr als Fremde betrachten ist doch eine Familie das wertvollste, was es gibt. Vielleicht liegt es daran, dass ich seit Jahren in Großstädten wohne und auf der Straße an tausenden Menschen vorbeigehe und ich bin ihnen egal, sie sind mir egal. Und gerade bei dieser enormen Zahl Fremder ist es doch schön zu wissen, dass es die Paar Menschen gibt, die dich kennen, vielleicht auch lieben, von denen du keine Gleichgültigkeit erwarten kannst, zu den du dich immer wenden kannst und bei denen du Schutz findest falls es dir mal wieder schlecht geht. Ich weiß, dass man manchmal böse auf sich ist, aber vielleicht lohnt es sich gerade noch vor dieser Zeit etwas zu ändern und sich ein kleines Bisschen weniger alleine fühlen.

Seit fast 11 Jahren lebe ich nun weit von meiner Familie weg (das habe ich mir leider nicht so ausgesucht) und ab und zu höre ich im Bus oder in einer Warteschlange, wie sich eine junge Frau mit ihrer Mutter verabredet um nach der Arbeit zusammen einen Kaffee zu trinken oder eine Freundin sagt mir ein Treffen ab, weil sie vergessen habe sie wollte diesen Abend zu ihren Eltern fahren. Wisst ihr wie abstrakt das für mich ist? :) Es ist schön jemanden zu haben zu den man immer hin kann und der immer voll mit Liebe auf dich gucken wird. Für viele ist das etwas offensichtliches und stinknormales. Aber glaubt mir das ist es nicht und falls ihr das Glück habt eure Familie in der nähe zu haben und jeden Tag euch nach Lust und Laune mit ihnen treffen zu dürfen - freut euch darüber :) Das wollte ich einfach mal so loswerden, denn oft ist es so, dass man gar nicht bemerkt, was für Glück man hat :)

So und jetzt noch ein Paar Worte zum Outfit. Diesen Herbst bekomme ich wieder einen Sinneswandel, was Farben angeht. Noch vor kurzem könnte nichts außer dunkelblau und rot für mich existieren, letzten Herbst haben grau und braun es mir angetan und jetzt greife ich gerne nach etwas in rosa oder weiß. Weiß ist ein echter schock für mich den jahrelang habe ich diese Farbe nicht mal angeschaut :) Ich verspreche das es dieses Jahr das letzte Outfit mit dieser etwas kurzen Hose ist. Also auf jeden Fall so, wenn ich eine schöne Alternative gefunden habe sie winterhart zu machen dann kann ich nichts versprechen ;) Aber vorerst sind all meine Stiefelleten und Boots im Keller verstaut :) Habt eine schöne Woche!

Z każdym dniem robi się coraz zimniej, a mocny wiatr wzbija ogromne ilości do góry jednocześnie pomagając drzewom zrzucać ich resztki z gałęzi. Przez wczorajszą zmianę czasu odnosi się wrażenie, że mogło się troszkę dłużej pospać ale za to niestety zrobi się szybciej ciemno. Ostatnio dałam sobie mały szlaban na wszelkie filmy i seriale. Mówi się, że telewizor jest potężnym pochłaniaczem czasu, a tym okresem chciałabym się porządnie nacieszyć. Delektuję się tymi jesiennymi wieczorami zapalając zapachowe świece, proszą męża o zrobienie ulubionej herbaty, owijając się w ulubiony wełniany koc i czytając książki. W tle oczywiście nie może zabraknąć muzyki, a na ten moment nikt nie wydaje się bardziej idealny niż Frank Sinatra. Dzięki Spotify mam dostęp do wszystkich jego płyt :) Głos Franka Sinatry ma w sobie coś, co kojarzy się z piosenkami świątecznymi, nawet jeśli śpiewa o wielkiej miłości w letnią noc :).

Dzięki takim przytulnym wieczorom oraz wzrastającej ilości artykułów dekoracyjnych w sklepach coraz częściej moje myśli uciekają w kierunku świąt. Oczywiście nie jestem już otoczona w domu Mikołajami i choinkami ale lubię sobie od czasu do czasu pomyśleć o nadchodzącym adwencie, o tym, jak ulice rozbłysną tysiącem lampek, a z wszystkich kątów będzie pachniało wypiekami i grzanym winem. W zasadzie, gdy myśli się o Bożym Narodzeniu myśli się też jakoś tak o rodzinie. Tak, tak, powie sporo z was, że z rodziną niby wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Ale z drugiej strony, gdy pomyśli się ile ludzi jest na świecie, którzy są sobie coraz bardziej obcy, to pokrzepiająca jest myśl, że jednak jest jakaś garstka osób, której się nie jest obojętnym. Być może mieszkam już zbyt długo w dużych miastach, ale przechodzenie codziennie koło setek (albo i tysięcy) ludzi, którym ja jestem obojętna i oni mi też, sprawia, że pojęcie rodzina nabiera trochę innego sensu. Miło jest wtedy wiedzieć, że są osoby, którym jesteś wszystko inne niż obojętny, które chcą twojego dobra, które się cieszą na twój widok, które zawsze staną po twojej stronie, dadzą odpowiednią ilość ciepła, gdy świat znów wyda się zły i niesprawiedliwy i którzy udzielą ci schronienia, gdy tylko będziesz tego potrzebował. Widok samotnej osoby w święta jest bardzo przygnębiający i rodzina daje w takich dniach to niesamowite uczucie przynależenia do kogoś.

Od ponad 11 lat mieszkam z dala od swojej rodziny (i wbrew pozorom nie do końca z własnej woli) i czasami w autobusie lub w kolejce słyszę, gdy jakaś osoba umawia się ze swoją mamą na kawę po pracy albo czasem któraś z moich koleżanek odwołuje nasze spotkanie, bo popołudniu musi skoczyć do swoich rodziców lub oni się zapowiedzieli u niej. Dla wielu z was to coś strasznie zwykłego, a dla mnie jest to coś niesamowicie abstrakcyjnego :) Dlatego, gdy macie swoich najbliższych w zasięgu ręki spróbujcie to bardziej docenić, bo bliskość najbliższych nie zawsze jest czymś oczywistym :) A jeśli nawet coś jest nie tak między wami, spróbujcie przed świętami załatwić takie sprawy. Życie jest krótkie i nie warto go spędzać w ten sposób :) Tak po prostu chciałam się z wami podzielić tymi spostrzeżeniami :)

A teraz, żeby nie było, parę słów o moim zestawie. Tej jesieni znowu "mi się zmieniło" jeśli chodzi o kolory. Jeszcze jakiś czas temu nie wyobrażałam sobie życia bez granatu i czerwieni. W zeszłym roku kochałam szarości i beże. A teraz bardzo chętnie sięgam po róże i biel. Taka zmienność jest może ciekawa ale w żaden sposób nie pomaga w uporządkowaniu szafy i wyrzuceniu rzeczy, które się już nie podobają. No bo jak, skoro raz na rok lub dwa mój gust zmienia się o 180 stopni? :)
W każdym razie życzę wam miłego tygodnia!

Friday, October 20, 2017

Autumn - I love you!

Ich kann gar nicht anders als, wie im Titel, wenn ich diese Bilder hier sehe oder aus dem Fenster raus schaue. Ich versuche gerade so viel Freude an diesem goldenen Oktober zu haben, wie es nur geht, denn er ist so schnell vorbei. Bald wird es bestimmt viel kälter, die Sonne scheint nicht mehr so oft und wegen der Zeitumstellung wird es schneller dunkel. Deswegen sollten wir noch die restlichen Tage so oft nutzen, wie es nur geht, sei es auch ein kleiner Spaziergang während der Mittagspause oder nach der Arbeit.

Im Sommer fühle ich mich oft schlapp und müde wegen der Hitze und sind die Temperaturen draußen zwischen 17 und 22 Grad fühle ich mich wie neugeboren. Ich habe schon all meine Sommersachen verstaut und es viel mir etwas schwer, doch um diese Zeit kann ich ein Paar von denen mit Strickjacken tragen, auch dünne oder etwas kürzere Hosen funktionieren noch prima bei dem Wetter.

Die Hose, die ich hier an habe ist letztens mein Liebling und ich überlege gerade ob ich sie irgendwie in den Winter mit Winterschuhen schmuggeln kann. Wenn jemand eine Idee hätte wie ich das machen könnte, damit es auch toll aussieht wäre ich sehr dankbar!

P.S. Diesen Text habe ich gestern geschrieben. Nachdem er fertig war, schaute ich aus dem Fenster und laut dem, was ich euch selber geraten habe, zog mich meine Schuhe an und ging auf einen langen Spaziergang dort, wo es viele Bäume gibt und auf der Erde eine Masse von Blättern liegt. Noch bis heute Abend könnt ihr ein Paar Aufnahmen von diesem Spaziergang auf InstaStory anschauen :)

Nie mogę inaczej niż w tytule, gdy patrzę na te zdjęcia tutaj, lub gdy po prostu wyglądam za okno. Próbuję nacieszyć się tą złotą jesienią, na ile tylko mogę. Tak szybko mija. Niebawem zrobi się zimniej, zacznie padać, słońce rzadziej będzie świecić no i przez zmianę czasu będzie się robić szybciej ciemno. Dlatego powinniśmy tą garstkę pięknych dni, która nam pozostała wykorzystać, jak najlepiej tylko możemy, choćby tylko poprzez krótki spacer podczas przerwy lub po pracy.

Latem czuję się jakbym była wiecznie wykończona przez upał dlatego, gdy termometr pokazuje coś między 17 a 22 stopnie czuję się jak nowo narodzona. Niedawno chowałam swoje letnie rzeczy i żal trochę mi ich było ale dla pocieszenia zostawiłam kilka takich, które jeszcze przez parę dni (a może nawet tygodni) z powodzeniem będę mogła nosić z grubszymi swetrami. Także cieńsze lub ciut krótsze spodnie jeszcze nieźle się sprawdzą.

Spodnie, które mam na sobie są ostatnio moimi totalnymi ulubieńcami. Zastanawiam się, jak mogłabym je sprytnie przemycić do zimowych zestawów z zimowym obuwiem. Jeśli macie jakieś pomysły, będę wdzięczna za wszelkie rady!

P.S. Ten tekst pisałam wczoraj. Zaraz po jego napisaniu popatrzyłam za okno i zgodnie z tym, co sama napisałam, wstałam i poszłam na długi spacer w miejsca, gdzie jest dużo drzew, a na ziemi leży mnóstwo liści. Do wieczora możecie parę nagrań zobaczyć na InstaStory :)